Αλναάζιφ, μία όχι τόσο φανταστική ιστορία

Διαβάστε το δεύτερο μέρος εδώ!

Μέρος τρίτο

Έτος 360

Ημέρα της μεγάλης Ρισάλα

Είμαι ξύπνια από πολύ νωρίς απόψε. Πριν ακόμα ο κίτρινος ήλιος δύσει, καθισμένη στο παράθυρο του παλατιού, περίμενα να ανατείλει ο κόκκινος. Αυτό το αχνό πορτοκαλί στον ουρανό, σαν να περνάει ο θεός Γουάζιμπο για να επανδρώσει αυτή τη μέρα και να μας δώσει θάρρος. 

Τούτη τη μέρα την περιμένω καιρό. Είμαι πολύ τυχερή που μπορώ να παρευρίσκομαι και εγώ εκεί, ως μία από τους φρουρούς της αυλής. Τόσα χρόνια εκπαίδευσης και να που ήρθε η μέρα που όλοι έλεγαν. Είμαι πλέον και εγώ μία από τους φύλακες της πόλης. Είναι το πρώτο βήμα αυτό. Στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ένας στόχος. Να γίνω μία από τις αρχηγούς του βασιλείου. Μία Ιππότης. Η πρώτη γυναίκα Ιππότης. Εγώ, η Κονέκο Σολάρις. 

Από μικρή πάντα με θυμάμαι  να ρουφάω τη γνώση σαν σφουγγάρι. Να θέλω να είμαι η καλύτερη σε όλα. Όσο άπληστο και αν αυτό ακούγεται, δεν είναι καθόλου. 

Αν δεν χτυπήσεις πρώτη, θα σε χτυπήσουν αυτοί.

Αν σε χτυπήσουν αυτοί δεν υπάρχει επιστροφή.

Επιβίωσε.

Το πορτοκαλί αρχίζει να γίνεται όλο και πιο βαθύ. Μαζί με τους υπόλοιπους στην παράταξη περιμένουμε κόσμο από όλο το βασίλειο. Είμαστε δύο ανάμεσα σε τόσους άντρες. Φορώντας τις στολές μας όλοι με βλέμμα βλοσυρό γεμάτο ηθική. Το καθήκον είναι αυτό που καθοδηγεί τις καρδιές μας. Τι θα γινόταν ο κόσμος χωρίς εμάς; Όχι μόνο χωρίς εμένα. Χωρίς όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για να λυτρωθεί αυτό το βασίλειο. 

Βλέπω μητέρες με τα παιδιά τους, ντυμένοι όλοι με τα πιο όμορφα τους ρούχα. Όχι και τίποτα ιδιαίτερο. Δεν μπορούν όλοι να ντύνονται πριγκιπικά. Έρχονται χωρίς φόβο στο βλέμμα τους και πραγματικά χαίρομαι. Είναι πια και τα δικά μου χέρια που τους χαρίζουν αυτο το αίσθημα ασφάλειας. Είμαι υπεύθυνη για αυτούς. 

Άμαξες καταφθάνουν από μακριά. Σήμερα θα έρθουν σπουδαίοι άνθρωποι στη Νόρθον. Μάγοι από κάθε γωνιά του βασιλείου, πολεμιστές πολυταξιδεμένοι, άνθρωποι των μοναστηριών από την μακρινή οροσειρά. Ξακουστά ονόματα που σπάνια βλέπεις. Όλοι αυτοί, εδώ, μαζεμένοι σε μία πόλη. Καλώς να ορίσουν.

Τώρα πια που οι Ντέκεν πήραν αυτό που τους άξιζε μπορούμε να είμαστε περήφανοι για την πόλη μας. Χωρίς το ψέμα τους, χωρίς τα μυστικά τους και τις παράλογες απαιτήσεις τους. Τώρα δεν έχουν πλέον την δυνατότητα να μπαίνουν στην αυλή της μεγάλης θεάς μας. Δεν ανήκουν ανάμεσα μας. Αυτοί οι ειδωλολάτρες. Ας μείνουν για πάντα έτσι, να μας υπηρετούν για να ξεπλύνουν το γεμάτο αμαρτίες παρελθόν τους. Σκότωσαν τόσους πολλούς με τα πιστεύω τους. Δεν ξέρω τι πραγματικά τους αξίζει, πάντως όχι να ζουν... ελεύθεροι.

Artwork: Μιχάλης Χιωτέλλης