Ατελείωτος χρόνος

Τρέχω να πάρω τα πράγματα στη λίστα του σούπερ. Άλλη μια λίστα με τικ που δεν θα συμπληρωθούν. Και γιατί αυτό; Γιατί τρέχω. Μέχρι να συμπληρωθεί η μία, έχω ήδη ξεκινήσει την άλλη. Τελειώνει ο χρόνος και τρέχω. Δεν έχω χρόνο, δεν έχω χρόνο.

Έχω όμως ρολόι. Ένα ρολόι που έχει μείνει στην παλιά ώρα. Εκείνη που άλλαξε ένα πρωινό χωρίς να το καταλάβω. Έχει μείνει εκεί γιατί δεν έχω χρόνο.

Δεν έχω χρόνο να την αλλάξω και μένω στην παλιά. Και μένω στα παλιά. Παλιά τραγούδια, παλιές σειρές, πράγματα που με αγκαλιάζουν. Παλιές αγκαλιές, παλιά αγγίγματα που πλέον δεν μου ταιριάζουν. Δεν μου ταιριάζουν όπως τα ρούχα που έχω κάτω κάτω στο ράφι. 

Κάποια στιγμή θα τα ξεκαθαρίσω, θα πάρουν δρόμο, θα βγουν από το σκοτάδι. Σκοτάδι και σκόνη όπως το πατάρι. Το γεμάτο υγρασία παλιό μου πατάρι. Σαν μια σοφίτα δίπλα στο δωμάτιο που έκρυβε κάποτε μαύρες σκιές, αναμνήσεις και παιχνίδια που έχω ξεχάσει.

Κλείνω τα μάτια μου να θυμηθώ αυτό που έχω ξεχάσει. Τα κλειδιά πίσω από την πόρτα, το κινητό πάνω στο τραπέζι, το φορτιστή στο δωμάτιο ξενοδοχείου. Πράγματα που έχω ξεχάσει, πράγματα που έχω ξεχάσει. Να σκουπίσω, να πάρω νερά, να τρέξω να πάρω εισιτήριο, όχι τελευταία στιγμή όπως την άλλη φορά.

Έχω ξεχάσει. Έχω ξεχάσει εμένα και εσένα. Έχω ξεχάσει μάτια και χέρια. Έχω πάλι ξεχάσει. Έχω ξεχάσει πάλι εμένα.

Artwork: Μαριάνθη Ανδριώτη