Αλναάζιφ, μία όχι και τόσο φανταστική ιστορία

Διαβάστε το τρίτο μέρος εδώ!

Μέρος τέταρτο

Έτος 360

Ημέρα της μεγάλης Ρισάλα

   Ξυπνάω το πρωί και το κόκκινο φως της μέρας είναι που με κάνει να έχω ελπίδα. Άλλη μια μέρα και αυτή. Μια μέρα που όλοι περιμένουν ανυπόμονοι. Εγώ όχι και τόσο. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Η μέρα της μεγάλης Ρισάλα. 

   Όλοι στην πόλη περιμένουν το καινούργιο μήνυμα. Το τελευταίο πριν από πενήντα χρόνια δεν ήρθε ποτέ και τώρα όλοι γεμάτοι αγωνία περιμένουν να δουν τι θα γίνει. Λες και όλα εξαρτώνται από αυτό. Είμαι σίγουρη πως το βασίλειο μας, το βασίλειο της Μαγείας δε χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Μόνοι μας τόσα χρόνια επιβιώσαμε.

   Όλοι όμως πιστεύουν το αντίθετο. Πιστεύουν πως το μήνυμα αυτό θα σημάνει την ελευθερία μας. Άκουσα τον κόσμο χθες να λέει πως τα μηνύματα αυτά είναι ο τρόπος των θεών να επικοινωνήσουν μαζί μας για να μας προετοιμάσουν, να μας προειδοποιήσουν. Εγώ πιστεύω απλά, πως έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

   Όταν πριν τρία χρόνια επέστρεψα από το μοναστήρι της θεάς Σάουα, κατάλαβα ότι ο άνθρωπος πιστεύει για να ελπίζει. Αυτό το κάτι ανώτερο που πάντα περιμένεις να σε δικαιώσει όταν σε αδικούν, να σε βοηθήσει όταν το χρειάζεσαι. Εμένα πάντως δε βρέθηκε τίποτα να με βοηθήσει όταν το χρειάστηκα.

   Φτάνω στην πλατεία των Ηρώων και εγώ μαζί με τόσους άλλους. Περιμένουμε τους μάγους να μας μεταφέρουν εκεί ψηλά, στην αυλή της μεγάλης θεάς. Ο πατέρας μου θα είναι εκεί. Όλος ο στρατός θα είναι. 

   Μπαίνουμε μέσα και αντικρίζω για άλλη μια φορά τη μεγάλη αυλή. Μεγαλειώδης, όπως τότε. Τεράστια, με μαρμάρινο δάπεδο. Γύρω, επτά πελώρια αγάλματα να στηρίζουν σαν κολώνες τον δακτύλιο της οροφής. Το κάθε ένα από αυτά, ένα διαφορετικό έργο τέχνης, ίσα με σαράντα μέτρα ψηλό, να απεικονίζει έναν από τους επτά θεούς τους. 

  Ανάμεσά τους τεράστιες αψίδες και πίσω τους να φαίνεται ο ουρανός. Εκεί βρισκόμαστε. Η μητέρα μου μού είχε πει όταν ήμουν μικρή ότι αν ο ουρανός είναι καθαρός και κοιτάξεις κάτω, βλέπεις ολόκληρο το βασίλειο μας. Γι’αυτό την ονομάσαμε και έτσι. Η αυλή της θεάς Μαεριφά, που αιωρείται πάνω από την πόλη Νόρθον. 

    Αχ καλή μου μητέρα... Ελπίζω κάποια στιγμή να θυμηθείς ξανά ποια είμαι. Σαν χθες θυμάμαι εκείνη τη μέρα, που επέστρεψα επιτέλους στο σπίτι. Μικρό κορίτσι, γεμάτη με αίματα. Γεμάτη με σημάδια που δείχνουν πόσο απάνθρωπος είναι  ο κόσμος γύρω μας. Γεμάτη με μίσος για όλους αυτούς που το έκαναν. Μετά από τόσες μέρες σε εκείνο το υγρό δωμάτιο. Τουλάχιστον επέστρεψα. Όμως εσύ δεν το άντεξες. Πόσο άσχημο να χάνεις το παιδί σου, και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Και ας μην καταλαβαίνεις ποια είμαι, εγώ σου λέω κάθε μέρα ξανά και ξανά αυτή την ιστορία που τόσο με στιγμάτισε. Εσύ με ακούς, και ας μη μου απαντάς. Ξέρω πως ακόμα με νοιάζεσαι. Σε χρειάζομαι άλλωστε.

   Πόσο θα ήθελα κάποια πράγματα να μην είχαν συμβεί ποτέ.   

Artwork: Μιχάλης Χιωτέλλης