Διακόπτης

Σου αρέσει να σε χτυπάνε, να σε κοπανάνε, να σου αλλάζουν τα φώτα; Σου αρέσει να σου φέρνουν τα πάνω κάτω; Να σε πατάνε και να σε ζουλάνε; Ξέρεις τι θα πει να σε έχουν χρησιμοποιήσει ως μέθοδο εκτόνωσης αρνητικών συναισθημάτων και κυριότερα θυμού και νεύρων; Ξέρεις τι είναι να μην δουλεύεις και έτσι να είσαι η αιτία που πολλές και πολλοί δεν μπορούν να κάνουν τη  δουλειά τους; Σε έχουν βρίσει ποτέ; Σε έχουν μπουγελώσει; Διαλύσει; Βάψει; Ή μήπως κάψει; Σου έχουν πετάξει ποτέ μαξιλάρι, αρκουδάκι, κουβέρτα, μπλουζάκι ή ακόμα κανά κλοτσίδι ή μπουνίδι; Ξέρεις τι είναι να σε ανάβουν όλοι; 

Σε αυτό θέλω να σταθώ· Με ανάβουν από τον Μάκη τον εργολάβο μέχρι και την Μαρία την Πενταγιώτισσα, την Ευσταθία τη φουρνάρισσα, τον Μπάμπη τον ταξιτζή και την κουτσή Μαρία. Με ανάβετε όλοι, αλλά και με σβήνετε. Εκτός από εσάς που με ξεχνάτε και δεν με σβήνετε ποτέ. Ώρες ώρες μου θυμίζω εκείνη  την τύπισσα που είχε κάνει ρεκόρ απανωτών φτερνισμάτων, εγώ πάλι απανωτών άνοιξε-κλείσε. Ξέρεις πως είναι να κάνεις σε κάτι τέτοιο ρεκόρ; Σε κάτι τόσο ασήμαντο και καθημερινό; Να σε έχουν δεδομένο; Να μη σε παίρνουν στα σοβαρά; Να μην έχεις φωνή να ακουστείς; Ή να έχεις και να σε ακούν μόνο οι τοίχοι; Λες να έχουν και οι τοίχοι αυτιά;

Ό,τι και να πιστεύεις μία είναι η αλήθεια, πως μιλιά δεν έχουν. Κι όποιος για λίγα ομιλεί, σίγουρα ο νους του πολλά χωρεί. Γι’ αυτό και εγώ σου γράφω όλα αυτά. Θέλω κάποιον να με ακούσει, να μου δώσει σημασία, να με καταλάβει και να μου συμπαρασταθεί.      Όλοι μου οι φίλοι είναι χαμένοι, είναι χωμένοι, είναι εξαφανισμένοι. Είναι χάλια. Πολλοί γίνονται χαλί να τους πατήσουν εκείνοι που δεν το αξίζουν.  Έτσι σε εκτιμούν λένε. Μόνο έτσι σε θυμούνται.

Εσύ θα το έκανες; Θα τους άφηνες; Καμία και κανένας να μην σε εκτιμά και να σε ποδοπατά; Πιστεύεις πως η ζωή είναι μικρή ή πως είναι αρκετή; Εύχεσαι οι μέρες να περνάνε ή να σταματάνε; Πώς περνάς τις μέρες σου; Πώς νιώθεις στο τέλος της κάθε μέρας; Νιώθεις πιο ολόκληρος ή ακόμα περισσότερο κενός;

Ένα έχω ένα σου πω. Σταμάτα να χαραμίζεις τις μέρες σου, να τις πετάς και να τις έχεις δεδομένες. Οι μέρες σου είναι λιγοστές πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Είναι δανεικές και οι δόσεις που πληρώνεις καθημερινά σε βυθίζουν περισσότερο σε ένα χρέος που θα ξεπληρώσεις μία μέρα με την ίδια σου την ζωή. 

Σταμάτα λοιπόν. Σταμάτα να χαραμίζεσαι και να προσκολλάσαι σε ανούσια πράγματα. Αλλά τι σου λέω εγώ; Τί ξέρω; Εγώ είμαι απλώς ένα μέσο για να ανάψεις τα φώτα σου, μερικές φορές με πατάς και κατά λάθος ή ακόμα χειρότερα χωρίς να το σκεφτείς. Γιατί να με ακούσεις; Γιατί να με πιστέψεις; Θα μου πεις πώς εγώ είμαι ένας απλός διακόπτης…

Artwork: Λευτέρης Ζαφειρίδης