Ο Πιανίστας

Το πρωινό ξύπνημα είναι πολύ δύσκολο. Πάντα ήταν. Ειδικά μέρες σαν και αυτήν που ξημέρωνε, με τον μουντό, βροχερό καιρό που σου χαλάει τη διάθεση και σε καθηλώνει στο σπίτι. Το ξυπνητήρι χτυπούσε πολύ εκνευριστικά, σχεδόν βασανιστικά, και ας ήταν η μελωδία που αντηχούσε μία από τις αγαπημένες του. Μετά από αρκετή προσπάθεια, και αρκετές επαναλήψεις της μελωδίας, το πήρε απόφαση και επιτέλους σηκώθηκε σιγά σιγά από το κρεβάτι του. 

Μία ακόμη μέρα ξεκινούσε. Πήγε στο μπάνιο, έπλυνε το πρόσωπο του και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα για να ετοιμάσει ένα λιτό πρωινό και φυσικά το πιο σημαντικό, μια γενναία ποσότητα καφέ. Ως γνωστόν, χωρίς καφέ δεν γίνεται ποτέ δουλειά. Ενώ έπαιρνε το πρωινό του, σχεδόν καταριόταν την απόφαση του να μελετήσει ως αργά το προηγούμενο βράδυ, γνωρίζοντας πως δεν θα είχε την ευκαιρία να αναπληρώσει το χαμένο του ύπνο, κάτι που είχε καταντήσει πλέον ρουτίνα.

Με τα χίλια ζόρια, πήρε την απόφαση να σταματήσει επιτέλους να χασομερεί και να στρωθεί στη δουλειά. Αφού έπλυνε το πρόσωπο του για δεύτερη φορά, έκατσε μπροστά στο κλαβιέ του πιάνου που κοσμούσε το σαλόνι, αλλά και ταυτόχρονα περιόριζε τον ήδη ελάχιστο χώρο, άνοιξε το καπάκι και αφού διόρθωσε πρώτα τη θέση του, δοκίμασε τα πλήκτρα και κάποιες τυχαίες συγχορδίες. Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει τη μελέτη του. Το πρώτο πράγμα που κάνει κάθε κλασικός πιανίστας που σέβεται τον εαυτό του είναι το κατάλληλο “ζέσταμα” των χεριών. Έτσι, ξεκίνησε να παίζει μηχανικά τις χιλιοπαιγμένες κλίμακες - άσκηση που συνοδεύει όλους τους πιανίστες σε όλη τους τη ζωή. 

Αφού πέρασε λίγη ώρα και θεώρησε πως είναι έτοιμος, έκανε ένα υποτυπώδες διάλειμμα των δέκα λεπτών και στη συνέχεια έβαλε μπροστά του ένα ογκώδες βιβλίο. Βρήκε τη σωστή σελίδα και καθώς σκεφτόταν ότι ήρθε η ώρα να φανεί το αποτέλεσμα της μελέτης των προηγούμενων ημερών, ασυναίσθητα σχεδόν έβαλε τα χέρια του πάνω στα πλήκτρα και άρχισε να παίζει το κομμάτι. Οι πρώτες νότες αντήχησαν πολύ όμορφα και φυσικά ήταν αρκετές για να τον γαληνέψουν και να τον ταξιδέψουν. Η ικανοποίηση που λαμβάνει ένας μουσικός όταν επιτέλους έχει καταφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι απερίγραπτη. 

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο πολλές φορές καθίσταται δύσκολο για τον πιανίστα μας, μιας και η τελειομανία είναι για αυτόν ουσιαστικά στάση ζωής. Το άρτιο αποτέλεσμα είναι ο διακαής του πόθος, με την ακρίβεια να παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο. Θέλει να είναι όλα στην εντέλεια. Σωστές νότες, σωστό τέμπο, σωστοί χρωματισμοί, όλα παίζουν ρόλο, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του. Κάτι που επιτυγχάνεται με αμέτρητες ώρες μελέτης, τρομερή συγκέντρωση και αφοσίωση. Ένας πιανίστας όταν μελετάει ξεχνιέται, αφήνεται, παρασύρεται, μεταφέρεται στο δικό του κόσμο, το πεντάγραμμο, στο οποίο “κατοικούν” τα κλειδιά, οι φθόγγοι,  και οι παύσεις.

Η ζωή ενός επαγγελματία πιανίστα δεν είναι εύκολη. Ακόμα και οι πιο ταλαντούχοι, εξαρτώνται πλήρως από τη μελέτη και από τη δουλειά που κάνουν εκτός σκηνής. Πολλές φορές δε σταματάς, ακόμα και αν το σώμα σου προσπαθεί να στο επιβάλλει, όταν η πλάτη σου αρχίσει να παραπονιέται για την άκαμπτη στάση που είχες τις τελευταίες ώρες και τα δάχτυλα σου αρχίσουν να πονάνε. Σε αυτήν την περίπτωση, το πάθος είναι αυτό που θα σε σώσει και θα σε κρατήσει μπροστά στο πιάνο ώστε να ολοκληρώσεις τη δουλειά σου. Ένας παθιασμένος μουσικός δύσκολα δίνει σημασία σε κάτι άλλο πέρα από το όργανο του όταν μελετά. Είναι πιθανό να μην αγαπάει τίποτα περισσότερο, μιας και είναι αυτό με το οποίο περνάει το περισσότερο χρόνο της ζωής του.

Οι ώρες περνούν όλο και πιο βασανιστικά όσο προχωρά η μέρα, έχει αρχίσει να κουράζεται και να δυσκολεύεται. Γνωρίζει πολύ καλά πως δεν μπορεί να εγκαταλείψει, καθώς δε θα είναι έτοιμος για τις συναυλίες που έχει να δώσει. Αυτό τον προβληματίζει, τον αγχώνει. Δεν μπορεί να ανέβει πάνω στη σκηνή αν δεν είναι όλα άψογα. Η τέλεια ερμηνεία είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Έξω έχει αρχίσει να νυχτώνει και ετοιμάζει ξανά καφέ, ενώ τρώει ένα πρόχειρο κολατσιό για να πάρει δυνάμεις, μιας και το μεσημεριανό δεν ήταν αρκετό. 

Για να ξεφύγει λίγο, επιλέγει να παίξει κάτι διαφορετικό, κάτι από τα κομμάτια που είχε μελετήσει πιο παλιά, ίσα ίσα για να διασκεδάσει τον εαυτό του. Βλέπετε, τίποτα δεν ευχαριστεί παραπάνω έναν πιανίστα από το να μπορεί να αποδώσει ένα κομμάτι έτσι όπως το θέλει εκείνος. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει και να ηρεμήσει και να ξεφύγει, καθώς η μελωδία εντυπώνεται μέσα του και γίνεται ένα με αυτήν. Φαντασιώνεται να παίζει μπροστά σε κοινό. Θα το ήθελε πάρα πολύ, η ερμηνεία του είναι τόσο άρτια που σχεδόν συγκινείται και θέλει να το μοιραστεί και με άλλους.

Ωστόσο, τελικά επιστρέφει στην πραγματικότητα και πίσω στη μελέτη του. Το πρόγραμμα που ετοιμάζει του φαίνεται πλέον πολύ άχαρο και πληκτικό. Δεν πρόκειται όμως να τα παρατήσει, ποτέ δεν το κάνει, είναι αποφασισμένος. Και κάπως έτσι θα τον βρει η νύχτα,  μπροστά σε αυτό το μαγευτικό όργανο με τις απίστευτες δυνατότητες. Ούτε στιγμή στη ζωή του δεν σκέφτηκε να το παρατήσει. Δε θα μπορούσε άλλωστε τόσο δεμένος που είναι μαζί του. Ουσιαστικά, πρόκειται για προέκταση του εαυτού του. Είναι αυτό που τον εκφράζει και τον ολοκληρώνει ως άτομο. 

Απορροφημένος όπως είναι πάντα, δε θα προσέξει την ώρα. Έτσι, η παρατήρηση είναι αναπόφευκτη. Αυτοί οι καημένοι γείτονες… Πόση κατανόηση να δείξουν πια; Για να μη δοκιμάσει κι άλλο την υπομονή τους, το παίρνει απόφαση να πέσει στο κρεβάτι. Προσπαθεί να κοιμηθεί διαβάζοντας ένα βιβλίο για να καθαρίσει το μυαλό του από τη μουσική. Η μέρα του έχει τελειώσει. Μπορεί φαινομενικά να ήταν όμοια με όλες τις άλλες, αλλά σίγουρα για αυτόν ήταν κάτι το ξεχωριστό, κάτι που τον έφερε πιο κοντά στον στόχο του: να αγγίξει την τελειότητα, που είναι και η μεγαλύτερη επιθυμία πολλών μουσικών. Οι ίδιοι βέβαια, όσο και αν τους βεβαιώνει ο κόσμος γύρω τους ότι το έχουν καταφέρει, δεν το νιώθουν. Και κάπως έτσι, ένας ατέρμων βρόχος επαναλαμβάνεται, μία νέα μέρα ξημερώνει και το ταξίδι συνεχίζεται…

Artwork: Ξένια Παραστατίδου