Δεν είναι δικό μου

Χιλιοειπωμένες μερικές φράσεις, την ώρα που κάθε λέξη ξεχνάει την προηγούμενή της. Πώς να αντισταθείς να μην τις χρησιμοποιήσεις κι εσύ, δεύτερο και τρίτο χέρι. Σαν αξίες ακούγονται μερικές, με τελεία και παύλα στο τέλος. 

Καμιά φορά, αναρωτιέμαι γι’ αυτές τις ‘’λεκτικές αξίες’’, πώς καταφέρνουν να γεννηθούν σε μια στιγμή ή αν θα αντέξουν να αλλάξουν χέρια. Είναι εκείνες, που δεν θα βγουν από το στόμα μια φορά αλλά θα είναι για πάντα στην άκρη της γλώσσας, ανάμεσα στα δόντια. Έχω πιάσει πολλές φορές την αφηρημάδα μου να ψάχνει σε λόγια ξένων, αναζητώντας καμιά μακρινή αλήθεια που δεν μπορεί να φτάσει.

Παρακάτω, έχω μια μικρή συλλογή με κλοπιμαία. Βέβαια, εάν το καλοσκεφτεί κανείς και διαβάσει προσεκτικά, δύσκολα θα μιλήσει για το αβίαστο του χαρακτήρα τους. Γι’ αυτό μπλέκομαι για χάρη τους σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι επικύρωσης, μήπως και βρω την ρίζα τους, μήπως και καταλάβω την θέση τους, αν σπρώχνουν μόνιμα γνάθους για να βγουν, ή αν υπήρξαν βήχας. 

Ας ξεκινήσουμε από το πιο ευχάριστο:

‘’Μια μέρα θα πεθάνεις ρε μαλάκα, όπως εμένα, που θα πεθάνω περπατώντας.’’

Και μετά συμπλήρωσε :

‘’Όλοι το ξέρουν.’’

Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι ειπώθηκε χάριν αστεϊσμού. 

Στο ίδιο κλίμα :

‘’Έχω κουραστεί από την τραγικότητα της ύπαρξης μου’’.

Ειλικρινά, το άκουσα, τυχαία πάντα, από μια  γυναίκα κάπου στην Κομνηνών.

Ή το άλλο: 

‘’Εσύ λες είναι κρίμα, εγώ βγάζω το κ’’.

Το οποίο, θεωρώ, θα ήταν εξαίσιος στίχος για έναν ασφαλή ρυθμό. Αλλά άντε να βρεις  αυτόν που το είπε για να το προτείνεις.

‘’Φοβάμαι μη χάσω τη σκιά μου’’, είχα ακούσει από ένα παιδάκι στο σινεμά -και δεν βλέπαμε τον Πίτερ Παν. Θυμάμαι, είχε καστανά μαλλιά και λευκό δέρμα. 

Σε πιο μίνιμαλ αποχρώσεις:

‘’Μου θυμίζεις εμένα’’. Αυτό ίσως είναι από τα χιλιοειπωμένα. 

Από τα αγαπημένα μου:

‘’Ποιος πίνακας μπορεί να αντέξει τέτοια χρώματα!’’, έλεγε ένα ζευγάρι κοιτώντας τον ορίζοντα στο παλιό λιμανάκι της Θεσσαλονίκης. 

Αντιμέτωποι και πάλι με τα στοιχεία της φύσης:

‘’Θέλω να τρέξω μέχρι τα κύματά της και να φωνάξω: ‘’Ααααα’’,

λέει ένας στην παρέα του, μια μέρα με κωλόκαιρο στην Ασπροβάλτα, κι εγώ συμπλήρωνα από μέσα μου ‘’Παιδί μουυυ’’, με κάποια ντροπή. Ήταν μια αρκετά πρωτότυπη στιγμή σε παραλία. Αναρωτήθηκα αν του είχε κάνει κάτι η θάλασσα ή αν ήταν μια αναμέτρηση δύναμης. Δεν θα μου έκανε εντύπωση, όλα νομίζουμε ότι τα μπορούμε, μέχρι και να συναγωνιστούμε τον χορό της βάρκας στον μόλο. 

Κάτι που χρησιμεύει ίσως και ως οδηγός ζωής:

‘’Λιγότερη λογοτεχνία, περισσότερα πάρτυ’’,

όπως και το :

‘’Τρεις εδώ παίζουν τάβλι, οι άλλοι μιλάμε για την καταστροφή του περιβάλλοντος’’.

Και κάτι τελευταίο, πριν αλλάξω ύφος:

‘’Πρέπει να απενοχοποιήσουμε το σώμα μας!’’ φώναξε -κυριολεκτικά- μια κοπέλα στο αστικό, που πάσχιζε να ισιώσει το μπουστάκι της μετά από το τρέξιμο για να προλάβει. Με κέντρισε ιδιαίτερα και έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω, ότι αυτή η φράση είναι πρώτο όνομα στο καρνέ των λεκτικών αξιών της. 

Για την ακρίβεια, πάντα μου φαίνεται ενδιαφέρον να σκέφτομαι, ότι αυτές οι φράσεις ερέθισαν την φαντασία του δημιουργού τους, όπως έκαναν με την δική μου.

Κάποτε, σε κάποιο μπαρ στην Ουάσιγκτον, ακούστηκε κάποιος να λέει το εξής : «Η αλήθεια είναι σαν την ποίηση… και οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν την ποίηση». Δεν είχα την τύχη να βρεθώ στην Ουάσιγκτον εκείνο το βράδυ, αλλά το πήρα από μια ταινία. Είχα την τύχη, όμως, να βρεθώ σε μια συναυλία το προηγούμενο καλοκαίρι και, εκτός από στίχους, άκουσα κι αυτό: ‘’Η τέχνη είναι σαν το κάρβουνο. Όταν είναι ζεστό, το πιάνεις και καίγεσαι. Όταν είναι κρύο, το πιάνεις και μουτζουρώνεσαι’’. Δεν ήταν δικό του, άλλος το είχε πει και αυτό. Μία και μοναδική συνεργασία και μία μεγάλη συνάντηση, το έφερε στ’ αυτιά μας εκείνο το απόγευμα. Στόμα σε στόμα, σαν τα φιλία, τα ‘’χιλιοειπωμένα μερικά πράγματα’’. 

Εξακολουθώ παρ’ όλα αυτά να πιστεύω, ότι κλέβεις καλύτερα εν κινήσει. Έχεις επιπλέον προοπτικές απόδρασης, από συνουσίες φωνηέντων- συμφώνων, αν δεν σου αρέσει η στάση τους. ‘Η μπλέκεσαι σε όργιο αξιών αρπάζοντας ό,τι έρθει στο αυτί σου, από οποιονδήποτε, περαστικό και μη. Για παράδειγμα: 

Μπαίνοντας σε ένα πλούσιο ταξί, παρατηρεί κανείς ένα μηχανηματάκι που ειδοποιεί τον εργαζόμενο, πόσα χιλιόμετρα απέχει η κοντινότερη, ανικανοποίητη κλήση από πελάτη. Δεν είχα αποφασίσει αν με ενθουσιάζει αυτή η χρήση της τεχνολογίας, μέχρι που το άκουσα να επιμένει: ‘’ελάτε-σε-δύο εκατομμύρια εξακόσιες ογδόντα δύο χιλιάδες χιλιόμετρα’’. Είτε έμαθαν και στο φεγγάρι για τις εκπτώσεις στα ATTICA, είτε είμαστε ελεύθεροι να φανταστούμε πως ζούμε σε έναν πιο ρομαντικό κόσμο, όπου παίρνεις άδεια για ταξί και φτάνεις μέχρι τα αστέρια.

Άλλο πολύβουο μέρος, τα ΚΤΕΛ, σύμβολο μετακίνησης και πολυκοσμίας. Διαδρομή μέχρι να φτάσεις στον σταθμό, διαδρομή μέχρι τον άλλον προορισμό σου και τον παρακάτω, μέχρι το σημείο που μπορείς να μείνεις, να σταθείς. Πόσο σημαντικό είναι ένα τέτοιο σημείο, μετά από τόση κίνηση. Τα ντουβάρια δείχνουν πως σε χωράνε, ή προσποιούνται έστω. Τριγυρνώντας έτσι, ακούς πάντα πολλά από ‘’παραδίπλα’’. Ζωντανό σημείο αυτό το ‘’παραδίπλα’’, ξυστά μας προσπερνάει. Φορές, στην ουρά για τα εισιτήρια, κάποιος μουρμουρίζει με ανοιχτές παλάμες και ακούς να τον διώχνουν σαν το σκυλί. Μόνο η χροιά της φωνής του επιβιώνει, μέχρι να αλλάξει μερικά αυτιά κι εκείνη, στόμα πώς; Την διώχνουν σαν το σκυλί και φοβάμαι αυτά τα όμορφα λόγια μας, γεμάτα δαχτυλιές. Έτσι και τα κοιτάξεις στο φως σιχαίνεσαι την τόση χρήση τους, δεν πίνεις ποτέ. Την διώχνουν σαν το σκυλί και μετράω όλες τις στιγμές, που χωριστήκαμε μεταξύ μας σε σκυλιά και κολάρα. Πόσες επαναλήψεις  να αντέξουν μερικοί κρίκοι και μια τριμμένη θηλιά;

Artwork: Στράτος Πολίτης