Εξυπηρέτηση Πελατών - Μέρος 2

3 μήνες πριν...

“... σου λέω πως θυμάμαι τα πάντα από τις παλιές μέρες Mike! Τις τραγελαφικές στρατηγικές μας, την επέλαση όλων αυτών των ασυνείδητων από τα γραφεία της ομάδας, ακόμα και τη συγκαταβατικότητα των μηχανικών για τα “τρακτέρ” που βγάζαμε στην πίστα και αποκαλούσαμε μονοθέσια. Αυτό που μου έχει μείνει όμως είναι ο Schumacher. Αυτοί οι Γερμανοί είναι σκυλιά. Σου λέω πως αν δεν ήταν ο Michael μπορεί και να αλλάζαμε πάλι αγώνισμα όπως το 1966.” 

Ο Nigel Stepny ξεσπάθωσε με αγανάκτηση χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι του πολυτελούς εστιατορίου. Ο ήλιος της Βαρκελώνης ήταν τόσο καυτός, ώστε ακόμα και η ακριβή σαμπάνια που είχαν παραγγείλει οι δύο μηχανικοί δεν μπορούσε να δροσίσει την ατμόσφαιρα. 

Μια σαμπάνια που και οι δύο τους είχαν κερδίσει με κόπο και ιδρώτα. Όχι στα θρανία κάνοντας ακριβά μεταπτυχιακά, αλλά στα γκαράζ, μέσα στην μουτζούρα, τα γράσα, τις βαλβολίνες και τα αερόκλειδα. 

“Μα τον Domenicali ρε Nigel; Αν είναι δυνατόν. Αυτοί οι Ιταλοί δε μαθαίνουν. Σωβινιστές, ιδεαλιστές και με τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Πότε θα καταλάβουν πως και οι άλλες ομάδες έχουν ιστορία; Πότε θα καταλάβουν πως το σπορ που, υποτίθεται, αυτοί έκαναν σπουδαίο δε γεννήθηκε καν στη χώρα τους;” 

Ο Mike Coughlan συμμεριζόταν τον συνάδελφό του. Μπορεί να δούλευαν για τους δύο γίγαντες του μηχανοκίνητου αθλητισμού, οι οποίοι αντάλλαζαν σκληρότατους διαξιφισμούς τη συγκεκριμένη περίοδο εντός πίστας, όμως πάνω από όλα ήταν φίλοι. Έτσι ο Mike δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί οι άνθρωποι της Ferrari δεν είχαν επιλέξει τον συνάδελφό του για επικεφαλή μηχανικό παρ’ όλη την εμπειρία του. Δεκατρία έτη στην πιο πετυχημένη ομάδα του σπορ, μόνο με τη δουλειά του, ο Nigel έχει σταθεί επάξια  πλάι σε μηχανικούς μεγαθήρια - όπως ο Ross Brawn και ο Νικόλας Τομπάζης. Δεκατρία χρόνια κόπου και ιδρώτα που δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ. 

- Δε θα το αφήσω να περάσει έτσι Mike. Όπως με πούλησαν αυτοί θα τους πουλήσω και εγώ. Ορίστε, είπε και έβγαλε από την τσέπη του δύο CD. 

- Τι είναι αυτά; Αναρωτήθηκε ο Βρετανός.

- Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεστε για να νικήσετε φέτος. Αν θυμάσαι, σου έκανα μια νύξη στην αρχή της σεζόν στη Μελβούρνη όσον αφορά το πάτωμα του μονοθεσίου της Ferrari, αλλά τα θαλάσσωσες αγαπητέ.

- Συγγνώμη Nigel. Απλώς ξέρεις τη FIΑ και ξέρεις και το πώς λειτουργεί η ομάδα μου. Μόλις τους είπα για ‘σένα μου μήνυσαν να σταματήσω να έχω επαφές μαζί σου. Μάλιστα για αυτό ήρθα. Δεν-

- Κάντε το Mike, τον διέκοψε. Κάνετε τους τον περίγελο του κόσμου. Όπως με στόλισαν αυτοί με υποσχέσεις και μετά με πέταξαν στα σκουπίδια, έτσι θέλω να τους πετάξετε και εσείς. 

- Εσύ τι θα κάνεις; 

- Μην αγχώνεσαι, αποκρίθηκε ο Nigel. Το δεύτερο στάδιο του σχεδίου μου θα τεθεί σε εφαρμογή ευθύς αμέσως.

18 Μαϊου 2007... 

Ό, τι και αν είχε στο μυαλό του ο Stefano Domenicali ,εκείνο το πρωί, έπρεπε να το αποβάλλει. Οι απαιτήσεις για τον επερχόμενο αγώνα ήταν πολλές. Δεν ήθελε να χάσει έστω και ένα μικρό ποσοστό συγκέντρωσης. Για αυτό δε φρόντισε ούτε το στομάχι του, ούτε καν την προσωπική του υγιεινή πριν φύγει για το γκαράζ όπου σε λίγο οδηγοί και μονοθέσια θα ακολουθούσαν ένα σκληρό πρόγραμμα χρονομέτρησης γύρων. 

Βέβαια, υπήρχε μια λεπτομέρεια που δεν μπορούσε να αποβάλλει. Δεν ήταν και κάτι ασήμαντο. Το τηλεφώνημα που δέχτηκε από την Αγγλία όσον αφορά τον προδότη που είχε μέσα στην ομάδα του ήταν κάθε άλλο παρά ασήμαντο. Για αρκετό καιρό τώρα ο επικεφαλής μηχανικός έσπαγε το κεφάλι του να βρει ποιος θα είχε το θράσος να κάνει κάτι τέτοιο. 

Φτάνοντας στις εγκαταστάσεις φόρεσε το προσωπείο του ήρεμου αλλά αυστηρού αφεντικού που όλοι είχαν συνηθίσει. Στην είσοδο αναγνώρισε τη Φινλανδική ηρεμία που άκουγε στο όνομα Kimi Raikkonen. Οι δύο τους χαιρετήθηκαν τυπικά, αλλά με σεβασμό. 

- Kimi γιατί δεν είσαι στο μονοθέσιο; Πες μου ότι δεν ξεκινήσατε ακόμα. 

- Όχι, όχι διάλειμμα κάναμε υπάρχει ένα τεχνικό ζήτημα, απάντησε μέσα από το στόμα του με βαριεστημένο ύφος ο οδηγός.

- Τι τεχνικό ζήτημα; 

- Πφφφ… δεν ξέρω εσύ είσαι ο μηχανικός, πήγαινε και ρώτα. 

Αγανακτισμένος και αγχωμένος, ο Stefano έτρεξε μέχρι το γκαράζ για να παρατηρήσει ένα περίεργο φαινόμενο. Το έργο τέχνης της ομάδας του η F2007 ήταν ξεσκέπαστη και “γδυμένη” από όλα τα προστατευτικά καλύμματα, σαν ασθενής που χειρουργείται. Το πιο παράξενο ήταν μια μεγάλη ποσότητα άσπρης σκόνης - εδώ ο Stefano προσπάθησε να μη σκέφτεται τους άπειρους συνειρμούς προς τον Don Corleone, τον Al Capone, τον Tony Soprano και λοιπούς συμπατριώτες του - ακριβώς πάνω στο ντεπόζιτο του μονοθεσίου. 

- Τι συμβαίνει εδώ; ρώτησε εκνευρισμένος. Εξηγήστε μου.

- Κύριε Stefano… κάποιος πέταξε την αεροδυναμική μας βαφή επάνω στον κινητήρα και στο δοχείο παροχής καυσίμου, ψέλλισε ένας μηχανικός.

- Ποιος το έκανε αυτό; Αυτό το πράγμα είναι εύφλεκτο! Είστε σοβαροί; Φώναξε.

Τη στιγμή εκείνη ο Nigel Stepny μπήκε και αυτός μέσα στο γκαράζ. Ο Stefano τον κοίταξε έτοιμος να ζητήσει τον λόγο για την απουσία του όταν παρατήρησε τον συνεργάτη του να βάζει βιαστικά τα χέρια του πίσω από την πλάτη. Ακριβώς τότε το μάτι του διέκρινε μικρές κηλίδες άσπρης σκόνης από τις τσέπες του. 

-Εσύ! ΕΣΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ; Ούρλιαξε ο Ιταλός και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του συναδέλφου του. Μια ποσότητα άσπρης σκόνης έπεσε στο έδαφος. 

-Στο γραφείο σου. Μάζεψε τα πράγματά σου. Μετά στο δικό μου και θα μείνεις εκεί μέχρι να έρθω. 

Ο Nigel με παγωμένο πρόσωπο υπάκουσε σιωπηλά. Με το που μπήκαν στο γραφείο και οι δύο ο Stefano άρπαξε το τηλέφωνο : 

“Ναι γεια σας. Άμεση δράση; Έχω να κάνω μια καταγγελία. Επίσης, θα ήταν καλό να ενημερώσετε έναν εισαγγελέα για ένταλμα έρευνας. Κάποιος κοίταξε εκεί που δεν έπρεπε.”

Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Artwork: Νίκος Λούκας