Ίσως αυτά τα Χριστούγεννα - Επεισόδιο 0

Επεισόδιο 0 - Η πρώτη συνάντηση

Ανδρέας

Πρώτη γνωριμία. Τι κοιτάει ο κάθε άνθρωπος στην πρώτη γνωριμία; Άλλοι κοιτούν το χαμόγελο, άλλοι τα μάτια, άλλοι δεν κοιτούν τίποτα. Δεν τους ενδιαφέρει αρκετά ώστε να παρατηρήσουν τους ανθρώπους. Και αυτή δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι και θα ξεκινούσε η  δευτέρα λυκείου από το Σεπτέμβρη. Πήγαινα αρκετά χρόνια κατασκήνωση και είχα αποφασίσει πως φέτος όντας αρκετά μεγάλος για να μπορώ να το κάνω, θα γινόμουν ομαδάρχης. Ήμουν χαρούμενος με αυτήν την ευθύνη και ήθελα να βοηθήσω τα πιο μικρά παιδιά να περάσουν τόσο καλά όσο είχα περάσει και εγώ τόσα χρόνια.   

Ο χρόνος μου κυλούσε γρήγορα. Ήμουν αρκετά απασχολημένος με την καθημερινότητα μου. Ένα βράδυ μετά από αρκετό φαγητό και χορό αποφασίσαμε ότι θα συνεχίσουμε την βραδιά με τους φίλους μου με κάποιες μπύρες. Μετά από κάποια ώρα ήρθε αυτή μαζί με κάποιες άλλες κοπέλες να καθίσουν μαζί μας και συγκεκριμένα επέλεξε να κάτσει ακριβώς δίπλα μου. Μιλούσαμε πολύ όλοι μαζί αλλά και δυο μας. Η αλήθεια είναι πως είχα πιει και κάποιες άλλες φορές στην ζωή μου όμως δεν  ήμουν συνηθισμενος οπότε μετά από δύο μπύρες το κεφάλι ήταν αναμενόμενο.  Η χημεία ήταν εμφανής. Ή έτσι τουλάχιστον μου είπαν αργότερα οι φίλοι μου και η ίδια. Θυμάμαι ότι μετά από κάποια φάση άρχισαν να φεύγουν όλοι σιγά σιγά. Εγώ δεν είχα θέμα, θέλω να κοιμηθώ αλλά περνάω και καλά είχα σκεφτεί. Μετά από αυτό με ρώτησε κάτι και χωρίς να το καταλάβω είχαν φύγει όλοι και είχαμε μείνει δυο μας. Ήταν όμορφη,παρατήρησα. Λες να μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω αυτό; Και εξελίχθηκε όντως. Οι πρωτοβουλίες της ήταν σωτήριες για μένα αν δεν είχε κάνει κάτι αυτή πιθανόν να μην είχα κάνει εγώ ποτέ. Ήταν σίγουρα μια ωραία προσθήκη στην βραδιά μου.

Σοφία

Τι ώρα είναι; Πάλι θα αργήσω, πώς θα διορθώσω αυτό το χάλι; Ποτά πάνω στο δέρμα και τα ρούχα μου, μαλλιά μπλεγμένα και βρώμικα, χρώματα και μακιγιάζ πασαλειμμένα πάνω μου και στα σκεπάσματα μου. Πρέπει να πλυθώ και να τρέξω να προλάβω το πρωινό. Ή τουλάχιστον να πιω καφέ για να αντέξω τη μέρα.

  Πλένω τα δόντια μου, ντύνομαι και τρέχω κυριολεκτικά για να προλάβω το εστιατόριο ανοιχτό. Προσπαθώ να βάλω σε μία σειρά ότι συνέβη το προηγούμενο  βράδυ και δεν ξέρω από που να αρχίσω. Το κεφάλι μου ακόμα γυρίζει από τα χθεσινά ποτά, ακόμα δεν μπορώ να αντιληφθώ πλήρως την έκβαση των γεγονότων. Πώς όλα ήρθαν και κούμπωσαν τόσο σωστά από κάποιο αόρατο χέρι ώστε να βρεθώ την κατάλληλη ώρα στα κατάλληλα μέρη και να γνωρίσω τον Ανδρέα. 

  Ο Ανδρέας ήταν ομαδάρχης σε διαφορετική κοινότητα από τη δική μου, ωστόσο από την πρώτη μέρα τον είχα ξεχωρίσει ανάμεσα σε γέλια και μικρές κουβέντες στις κοινές δράσεις που κάναμε τις Παρασκευές. Για δύο καλοκαίρια επέλεξα να μην περάσω κάποιες από τις διακοπές μου εδώ. Έτσι συνάντησα πολλά διαφορετικά πρόσωπα όταν ξαναήρθα, ο Ανδρέας ήταν ένα από αυτά. Ξεχώριζε για εμένα σε κάθε χώρο στον οποίο βρισκόταν, ακόμα και η πιο μικρή του κίνηση είχε κάτι το οικείο για εμένα. Χθες, αφού τελείωσε η εκδήλωση της Παρασκευής, μία φίλη πρότεινε να πάμε στην κοινότητα του Ανδρέα, όπου ήξερε ότι θα βρίσκαμε παρέα και μπύρες για να συνεχίσουμε το βράδυ μας. Μόλις φτάσαμε, αφού εντοπίσαμε τα παιδιά και βεβαιώθηκα ότι ήταν κι αυτός εκεί, μετά τις πρώτες συστάσεις, κάθισα δίπλα του, πάνω σε μία ψάθα που είχε χώρο μόνο για δύο άτομα, για εμάς.     

  Οι πρώτες μας κουβέντες ήταν αμήχανες, τυπικές ερωτήσεις για την πόλη καταγωγής μας, το σχολείο και την κατασκήνωση, ωστόσο η αμηχανία εξαφανίστηκε γρήγορα, μόλις η συζήτηση άρχισε να πηγαίνει στα ενδιαφέροντα και στις συνήθειες μας. Οι υπόλοιποι από την παρέα μπαινοέβγαιναν στη συζήτηση μας, αλλά στην περισσότερη διάρκεια της ήμασταν οι δυό μας. Όσο η κουβέντα προχωρούσε και μετά από αρκετές μπύρες, η χημεία γινόταν όλο και πιο φανερή και στους δυό μας. Κάπου εκεί τα πράγματα άρχισαν να γίνονται θολά από το ποτό, θυμάμαι μόνο πως πριν το καταλάβω, είχαμε μείνει οι δυο μας και παρόλο την κούραση, δεν ήθελα να φύγω. Για λίγη ώρα επικράτησε ησυχία, τόση όση χρειαζόταν για να βρω το θάρρος ώστε να έρθουμε πιο κοντά. 

  Φτάνω στο εστιατόριο και τον βλέπω από μακριά να φεύγει. Δεν μπορώ να τον συναντήσω ακόμα, πρέπει να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη πριν τον ξαναδώ. Σε λίγες μέρες φεύγουμε από εδώ και όλα μοιάζουν αβέβαια αυτή τη στιγμή. Το σίγουρο είναι ότι η βραδιά που προηγήθηκε δύσκολα θα φύγει από τη μνήμη μου.

Ανδρέας: Σπυριδούλα Μπουλιώτα

Σοφία:Μερόπη Γκαβογιάννη

Artwork: Μερόπη Γκαβογιάννη