Ίσως αυτά τα Χριστούγεννα - Επεισόδιο 1

Επεισόδιο 1 - Σκονισμένα Συναισθήματα

Ανδρέας

Σηκώθηκε από την καρέκλα του, έκλεισε την οθόνη που ήταν μπροστά του και άρχισε νωχελικά να περπατάει στο σπίτι του, ψάχνοντας για κάτι να ασχοληθεί. Από την κουζίνα στο καθιστικό και αντίστροφα, ένας κύκλος μερικών δευτερολέπτων, μιας και όλα ήταν στον ίδιο χώρο. Κάποια στιγμή, τα μάτια του στράφηκαν δεξιά από την κουζίνα, προς το μπαλκόνι. Σε εκείνο, απρόσμενα πρόσεξε μια ψυχεδελική ακολουθία χρωμάτων, παραγόμενη από το φωτάκια και τους στολισμούς των γειτόνων του και ίσως και από τους λιγοστούς δικούς του. Εκείνα χόρευαν στον ρυθμό ενός βουβού χριστουγεννιάτικου τραγουδιού.

Ο Ανδρέας έψαξε τον ήχο του, προσπάθησε να τον ακούσει μα δεν τα κατάφερε. Πλησίασε και κόλλησε στο τζάμι. Σκέφτηκε τα παιδιά των διπλανών διαμερισμάτων. Αυτά σίγουρα τον ακούν. Και όταν το κάνουν, ο τόπος πλημμυρίζει από τις χαρούμενες φωνές τους. Μέσα από αυτές, ίσως και οι υπόλοιποι να τον αισθανθούμε λίγο.

Δυο γείτονες, και οι δύο οικογένειες με παιδιά, ο εφιάλτης κάθε φοιτητή. Πρώτη φορά τους έφερνε στο νου του. Ποιοι να είναι άραγε; Μήπως τα πάνε καλά μεταξύ τους, ή μήπως είναι άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην καθημερινότητα τους και τις ευθύνες τους; Δεν ήξερε. Άκουγε καυγάδες, ναι. Αλλά καυγάδες έχουν όλες οι οικογένειες, δεμένες ή όχι. Τους είχε δει, ναι. Αλλά δεν τους ήξερε. Το αμήχανο χαμόγελο κάποιου προς τον γείτονα του δεν αποκαλύπτει τίποτα για την ταυτότητά του. Το ίδιο και κάποιες ψυχρές καλημέρες. Τόσο καιρό, το μόνο που τους χώριζε ήταν ένας τοίχος, αλλά τώρα ένιωθε πως τους χώριζε ένας ολόκληρος κόσμος. Η σκέψη του αυτή, τον στεναχώρησε και αναρωτήθηκε: Αυτός άραγε, ποιος ήταν;

Από το μυαλό του ξεπήδησαν πολλές αναμνήσεις. Στιγμές με την παρέα του, με τους γονείς του, με τις πρώην κοπέλες του. Όσα όμορφα και αν είχαν περάσει, κι ας είχε δεθεί με μερικούς, έναν προς έναν τους είχε πληγώσει. Ήταν τόσο σίγουρος για τις πράξεις του, τόσο βέβαιος για τον εαυτό του εκείνες τις στιγμές, μα τώρα, χρόνια μετά, δεν ήταν καθόλου. Πολλές φορές, η βεβαιότητα μας είναι απλά μια μηχανική σκέψη. Μια που βγαίνει από βαθιά, από τα έγκατα της ψυχής μας και το μυαλό ούτε προλαβαίνει να την ελέγξει. Μέσα μας, έτσι δικαιολογείται, ανεξαρτήτως πρόθεσης και αποτελέσματος.

Άνοιξε λίγο το παράθυρο, να τον χτυπήσει αέρας. Ήθελε κάπως να ξυπνήσει, να ξεφύγει από τις σκέψεις. Χιόνιζε, άρα δε θα παρήγγελνε. Έκλεισε το παράθυρο, μα το έκανε αδέξια. Ο άνεμος άρχισε να σφυρίζει, ήθελε να γεμίσει το σπίτι, να του κάνει εκείνος παρέα. Αλλά ο Ανδρέας τον έκλεισε έξω, πεινούσε.

Θυμήθηκε τη συνταγή για μελομακάρονα που του έδωσε η μητέρα του και χαμογέλασε. Υπήρχε άραγε πιο ταιριαστή αυτή την στιγμή;

Σοφία

Αγάπη μια λέξη τόσο όμορφη και απαλή όσο οι χαλαρές νιφάδες του χιονιού που πέφτουν στο περβάζι μου. Νόμιζα πως ήξερα αυτό το συναίσθημα, νόμιζα πως ήξερα ποιος ήταν και ποια ήμουν. Δεν ήξερα. Έχουν περάσει χρόνια αλλά η στιγμή εκείνη δεν μπορεί να διαγραφεί από τη μνήμη μου. Οι στιγμές βασικά. Η στιγμή που τον είδα για πρώτη φορά, το λεπτό που μου είπε το πρώτο αστείο και το δευτερόλεπτο που εξαφανίστηκε από τη ζωή μου. 

 Χριστούγεννα στην Ξάνθη, καραντίνα. Μόνη μου, αποκλεισμένη σε τέσσερις τοίχους που με πνίγουν. Όχι, δεν πρέπει να επιτρέψω στον εαυτό μου να αισθάνεται έτσι. Πρέπει να δω το όμορφο πρόσωπο της ζωής, να δω τη γαλήνη που έχει η νιφάδα του χιονιού όταν τη λούζει το φως του ήλιου, να μυρίσω το γλυκό άρωμα της σοκολάτας που ζεσταίνει την ύπαρξη μου. Λόγω της μοναξιάς, σκέφτομαι, υπεραναλύω τις καταστάσεις και θυμάμαι.

Είμαι φοιτήτρια στην Ξάνθη, τότε ήμουν μια μαθήτρια με όνειρα. Ένα ήρεμο καλοκαίρι πριν λίγα χρόνια, αποφάσισα να πάω στην κατασκήνωση που βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη μου. Δεν ξέρω αν αυτή η απόφαση ήταν σωστή. Μιας και σε αυτό το μέρος τα συναισθήματά μου έγιναν ένα κουβάρι από άκαμπτες κλωστές. Ποτέ δε θα το μάθω. Κατάλαβα την έννοια του ενθουσιασμού καθώς και του χωρισμού. Κατάλαβα και την έννοια της υπόσχεσης, που ξεχνιέται στον χρόνο και γίνεται αέρας καθώς διαλύεται μπροστά στα μάτια σου. Η υπόσχεση ήταν να συναντηθούμε την παραμονή των Χριστουγέννων μπροστά από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πόλης μου. Δεν ήρθε, ποτέ. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον αέρα εκείνης της μέρας που χτυπούσε πάνω μου με μανία προσπαθώντας να με απομακρύνει από αυτό το σημείο. Περίμενα. Δεν ήρθε.

Χριστούγεννα 《Ηome Αlone》. Νιώθω σαν το παιδάκι από τη γνωστή ταινία. Πρέπει να είμαι δυνατή και να μη θυμάμαι σκονισμένες υποσχέσεις του παρελθόντος. Η ζεστή σοκολάτα στο χέρι μου, μου θυμίζει τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια γύρω από τη φωτιά και το ρυθμικό ήχο της κιθάρας. Τώρα ο κύκλος γύρω από τη φωτιά θα ήταν μικρός, αλλά όχι ανύπαρκτος. Γιατί η φιλία και η αγάπη βρίσκονται πάντα κοντά σου. Όσο μακριά και αν βρίσκονται δύο πρόσωπα, τα συναισθήματα δεν αλλάζουν. Όσοι λένε το αντίθετο κρύβονται πίσω από μια καλά βαμμένη μάσκα που λιώνει σιγά σιγά σαν το χιόνι.

Ανδρέας : Βαγγέλης Καπλάνης

Σοφία : Ελένη Σιπέτα

Artwork; Connie Sms