Κατάρα
Αναρωτιέμαι,
τις νύχτες που πέφτεις να κοιμηθείς
νιώθεις μοναξιά;
Γιατί αν την νιώθουμε κι οι δύο
θέλω να ξέρω
πόσες νύχτες περνάμε χωριστά
αντί να αγκαλιαζόμαστε
και να γεμίζουμε αυτό το μαύρο κενό της μοναξιάς
με τα ζεστά μας αγγίγματα.
Αν την μοναξιά την βιώνεις όπως εγώ,
αν απλώνεις με απόγνωση τα χέρια μήπως και βρεις ανταπόκριση σε ένα σώμα,
κι αν νιώθεις θρυμματισμένη την ευαίσθητη καρδιά σου όταν δεν απαντά κανείς,
αν κλείνεις τα μάτια και βλέπεις το πρόσωπό μου να χαμογελά και τα κρατάς σφιχτά κλειστά μην ξεγλιστρήσω και φύγω,
αν ξαπλώνεις στην άκρη του κρεβατιού για να μου κάνεις χώρο να κοιμηθώ μαζί σου,
κι αν καταριέσαι τα μαξιλάρια που δεν μου μοιάζουν λίγο παραπάνω,
τότε καταδικάζουμε κι οι δυο τους εαυτούς μας
στην δυστυχία και στον πόνο.
Στις μάγισσες της μοίρας και της τόλμης
θα θυσίαζα τα πιο πολύτιμα κειμήλιά μου
για να μπορέσω μια νύχτα μόνο
να έχω τα κουρασμένα μάτια σου αντίκρυ στα δικά μου
να με κοιτούν με ανακούφιση και πόθο,
το μέτωπό σου κουρνιασμένο στον λαιμό μου
να βρίσκει σπίτι στέρεο,
τα χέρια σου να τρέμουν στα μαλλιά μου
γαληνεύοντάς τα και μαζί και το μυαλό μου.
Κι αν μου το δίναν;
Αν οι μάγισσες δεχόταν την θυσία
τότε τι;
Θα σε σήκωναν το πρωί και θα σε παίρναν μακριά
και θα ευχόμουν να μην είχα ξυπνήσει ποτέ
να μην ξεκινούσα ποτέ τον εφιάλτη
του χαμού σου.
Κι αν πάλι άλλαζα τους όρους της συμφωνίας;
Αν σε ζητούσα απ’ τις γριές για πάντα;
Τότε θα σε μάγευαν
θα έκαναν τα μάτια σου να λάμπουν λιγότερο στην όψη μου
θα τράβαγαν τα χέρια σου μακριά απ’ το πρόσωπό μου
θα έγερναν την πλάτη σου αντίθετα από μένα
και θα ήμασταν δυστυχισμένοι μες στην ευτυχία μας.
Οι μάγισσες δεν έχουν αγαπηθεί από κανέναν.
Αγάπησαν βαθιά
μα απάντηση στο πονεμένο βλέμμα τους δεν πήραν.
Κι αποφάσισαν να σκορπίσουν τον πόνο των ματιών τους
επάνω σ’ όσους αγάπησαν το ίδιο βαθιά μ’ αυτές.
Όλοι οι δρόμοι δακρυσμένοι είναι.
Μαζί και χώρια το ίδιο.
Ο ύπνος μπορεί να είναι γαλήνιος μόνο για δυο στιγμές.
Και για εκείνες τις δυο στιγμές οι άνθρωποι
έχτισαν σπίτια
ακύρωσαν ταξίδια
γκρέμισαν εαυτούς και αλλήλους
για δυο στιγμές απελευθέρωσης από την κατάρα της ατομικότητας
για δυο στιγμές που το “εγώ κι εσύ” είναι πλεονασμός.
Κατάρα είναι ναι.
Κατάρα να μπορείς να νιώσεις
τόσο πόνο και τόση θέληση και τόση ανάγκη
και να τα αποχαιρετάς μόνο για δυο στιγμές.
Οπότε σε ξαναρωτώ
γνωρίζοντας πια πόσο μάταιο είναι αυτό,
τις νύχτες που πέφτεις να κοιμηθείς
νιώθεις μοναξιά;
Γιατί αν την νιώθουμε κι οι δύο
τότε ίσως να βρήκαμε την γαλήνη μέσα στον πόνο.
Ίσως αν ξέρω ότι με ψάχνεις όπως σε ψάχνω κι εγώ
να νιώσω ότι σε βρήκα
και να ‘ναι σαν να με έχεις πάρει αγκαλιά.
Artwork: Στέλλα Παραστατίδου, Φανή Τρανού
