Κεφάλαιο πρώτο

Όλες οι μικρές κουβέντες που είπαμε -όχι μόνο εκείνη την μέρα- συνοψίζονται στην δική σου φράση: “προσπαθώ να βάλω φρένο”. Και αν το φρένο ήταν τελεία, εγώ για λίγο στο έκανα κόμμα και συνέχισα την κουβέντα. Χρησιμοποίησα επίθετα και την πιο λόγια γραμματική που γνώριζα, για να σε εντυπωσιάσω. Χωρίς να γνωρίζω ακόμη ότι έχεις την δύναμη να μου αλλάξεις το συντακτικό. Παραλείποντας ότι όλα τα κόμματά μου μπορείς να τα κάνεις ανάσες, με διάρκεια μεγαλύτερη της απλής παύσης. 

Εκείνο το βράδυ δεν είπα πολλά, μόνο ότι πρώτη φορά ένιωθα να σφίγγεται το στομάχι μου και να πονάει το κάτω μέρος του στήθους. Προκάλεσα μια έκρηξη ενεργειών που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να την εξηγήσω με απλή χρήση του συντακτικού. Καθώς σε κάποια σημεία τα κόμματα αποκτούν την έννοια της ανάσας, οι τελείες πλατειάζουν και γίνονται μακροσκελείς στοιχομυθίες. Ο διάλογος πάει κάπως έτσι:

Κοίταγμα, όχι για πολλή ώρα γιατί ίσως θα προκαλέσει αμηχανία. Ήδη προκαλεί. Ανεπαίσθητη αλλαγή κατεύθυνσης των ματιών και στάση σώματος σε ένα παγκάκι που μέχρι πριν λίγο χωρούσε και τους δυο.

Κοίταγμα, ευθεία μπροστά. 

Φλυαρούμε και ανοίγουμε συζητήσεις, για γρατζουνιές στα γόνατα που έχουν φθείρει το δέρμα. “Δεν έχω πονέσει πολύ. Ξέρεις δεν είμαι από αυτούς που πέφτουν”. Μετακινείς το σώμα σου έτσι ώστε να έρθεις ελάχιστα πιο κοντά μου. Τονίζεις το “πολύ” και παίζεις μηχανικά με τα χαρτιά που έχουν μείνει στα χέρια σου. Σου έδωσα κάποιες μικρές ιστορίες γραμμένες σε φύλλα τετραδίου. Σου είπα να τις κρατήσεις και αυτό έκανες, μέχρι τουλάχιστον να χωρίσουμε ξανά. Ανάσα. 

Συνάντηση βλεμμάτων και ξεκινάει το κεφάλαιο δύο: Συζητήσεις για τα μικρά βενζινάδικα που συναντάμε τυχαία σε ερημικούς δρόμους. Πως δεν έχεις ερωτευτεί -μάλλον ποτέ- και ότι ψάχνεις πάρτι με έντονα χρώματα. Ανάσα. Τυχαίο άγγιγμα των δαχτύλων μου στο γόνατο σου, στην προσπάθειά μου να βολευτώ σε αυτό το παγκάκι. Διάφορα σημεία των σωμάτων μας έρχονται σε επαφή και μου ψιθυρίζεις: “Σήμερα το βράδυ κάνει κρύο. Και όχι μόνο επειδή έχει χειμωνιάσει. Δεν έχω όλες τις γνώσεις λεξιλογίου, φτιάχνω μικρές προτάσεις και σίγουρα το ατού μου δεν είναι η σύνταξη κειμένων”.

Ανάσα.

Ξαναβολεύεσαι σε αυτό το μικροσκοπικό παγκάκι και καταπιανόμαστε με τον παρακάτω διάλογο:

- Μην με φιλήσεις.

- Εγώ για τον έρωτα θυσιάζομαι.

- Εγώ δεν ξέρω πώς είναι.

Και ενώ αυτή είναι μόνο η έναρξη του τρίτου κεφαλαίου, ξέρουμε και οι δυο ότι η συζήτησή μας τελειώνει-

με ανάσα.

Artwork: Σπυριδούλα Μπουλιώτα