Κενό

Θυμός, λύπη, χαρά, στεναχώρια, απόγνωση, αγαλλίαση, αγάπη, ζήλια, δικαίωση. Διάφορα συναισθήματα που σίγουρα νιώθεις πριν αισθανθείς αυτό το μεγάλο κενό. Αυτή είναι από τις δυσκολότερες φάσεις, μιας και έχεις εξαντλήσει κάθε είδους συναίσθημα και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Θα μπορούσε να το συγκρίνει κανείς με τα πέντε στάδια του θρήνου (άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή) όπου μετά από αυτά μπορείς να συνεχίσεις αμέριμνος τη ζωή σου, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ξεπερνώντας τα αρχικά στάδια σύγχυσης και έχοντας εξαντλήσει κάθε είδους δικαιολογία για την κατάσταση που έχεις έρθει, υπάρχει όντως ένα κενό. Ο εγκέφαλος έχει σταματήσει να σκέφτεται πράγματα, τα μάτια έχουν στερέψει από δάκρυα, το στομάχι άδειο αισθάνεται πιο γεμάτο από ποτέ, και τα άκρα κατάκοπα σαν να έτρεχαν ώρες. Χα.. ούτε καν, το αλλάζω τώρα αμέσως. Αρχικά ποια είμαι εγώ να μιλήσω για ψυχολογία και ειδικότερα ποιοι είστε εσείς που θα κάτσετε να μαυρίσετε τις ψυχές σας. Τι κάθομαι και γράφω όλο αυτά τα καταθλιπτικά που κανείς δεν θα θέλει να αποδεχτεί, αφού διανύει ήδη μια δύσκολη καθημερινότητα. Εντάξει τώρα, υπάρχουν δυσκολίες στη ζωή, και καλό είναι να μπορούμε μερικές φορές να εκτιμάμε τα ωραία της για το λόγο αυτό. Με έχω πιάσει να κοιτιέμαι στον καθρέφτη κάτι τέτοιες φάσεις. Απλά με κοιτάω. Στην τελική, δεν πολύ-έχει σημασία, γιατί δεν ευθυνόμαστε πάντα εμείς οι ίδιοι για το κακό που συμβαίνει μέσα μας, ή και έξω μας. Άλλωστε, κι εσείς τώρα πια δεν ξέρετε αν όντως έχει βάση αυτό, ή στην ουσία διαβάσατε ένα κενό.

Artwork: Μαριάννα Μπάρτρικ Κρανά