This… is Formula 1

Μετά το πρώτο μου άρθρο και την ξενάγηση σας στα χώματα του ελληνικού οπαδισμού ήρθε η ώρα για μια στροφή 180 μοιρών με κατεύθυνση το μαγικό σύμπαν της Formula 1. Αντί όμως για γήπεδα-χωράφια, μεθυσμένους χουλίγκανς και πεταμένα μπουκάλια ρετσίνας, εδώ μεταφερόμαστε στον κόσμο των χλιδάτων υπερσύγχρονων εγκαταστάσεων, των τεχνολογικών επιτευγμάτων, των αποκαλυπτικά ντυμένων κορασίδων και προφανώς της σαμπάνιας και της ασύγκριτης δόξας που χαρακτηρίζει τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. 

Η αλήθεια είναι πως ο μηχανοκίνητος αθλητισμός – ναι είναι όντως αθλητισμός, όσο και αν δεν φαίνεται – έχει πάρα πολλές πτυχές. Από το παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσυκλέτας – MotoGp – και το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλλυ -WRC – μέχρι το Ράλλυ του Μεταξιού και τον αγώνα 24 ωρών του Λε Μαν όλα τα αγωνίσματα προσφέρουν θέαμα, συγκίνηση και απίστευτες στιγμές κατά κόρον. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με το θρύλο της Formula 1. Τίποτα στο χώρο των αγώνων δεν συγκρίνεται με την αίσθηση της παγωμένης σαμπάνιας σε μπουκάλι από ανθρακονήματα (!), όταν ο νικητής ανεβαίνει στο βάθρο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν οδηγό από το να κάτσει πίσω από το τιμόνι ομάδων όπως η Ferrari, η McLaren, η Williams, η Mercedes ή η Red Bull – εταιρείες που έχουν συνδέσει την ιστορία τους με την καινοτομία και την ταχύτητα – και να καταφέρνει να κατακτά τον πολυπόθητο τίτλο. Τίποτα δεν εξυψώνει την αδρεναλίνη περισσότερο από το να τρέχεις με 300 χλμ/ώρα ενώ από πίσω σου ουρλιάζει σαν κτήνος ένας κινητήρας . Κανένας φόβος δεν είναι μεγαλύτερος όταν από τις μεγάλες ευθείες  πρέπει να φρενάρεις στις απότομες στροφές ενώ νιώθεις την φυγόκεντρο να χτυπάει τον λαιμό σου με 5 και 6G. Κάθε χρόνο 20 οδηγοί ρίχνονται στη μάχη που θα τους εξυψώσει στο πάνθεον της ιστορίας διότι φυσικά μιλάμε για ένα άθλημα που χτίζει την κληρονομιά του από το 1950! Αυτά τα... λίγα καθιστούν την Formula 1 την κορωνίδα του μηχανικού αθλητισμού.

Η υπόθεση ότι ο γράφων είναι ένας από τους «πορωμένους» με το αγώνισμα είναι πέρα για πέρα σωστή. Σε πιο προσωπικό τόνο το ομολογώ πως ανήκω περίτρανα στην κατηγορία των ανθρώπων που ξυπνάνε στις 4 τα χαράματα για να δουν τον αγώνα που γίνεται στην άλλη άκρη του κόσμου, έχω αποστηθίσει όλες τις άχρηστες πληροφορίες και τα στατιστικά όλων των οδηγών και προφανώς περνάω ώρες στο διαδίκτυο κάνοντας ανάλυση του κάθε αγώνα! 

Η μεγαλύτερη θύμησή μου, παρ’όλα αυτά, είναι η αγωνία που είχα σαν μικρό παιδί σε κάθε αγώνα. Κάθε προσπέρασμα που έβλεπα έκανε την παιδική καρδιά μου να σκιρτίζει με ενθουσιασμό. Όταν έβλεπα κάποιον οδηγό να φεύγει από την πίστα έκλαιγα από την αναστάτωση ρωτώντας έντρομος τους γονείς μου αν είναι καλά! Η αγωνία, το δέος μπροστά στην ταχύτητα και στην ικανότητα των πιλότων, η προσμονή για το επόμενο Grand Prix αλλά και οι εκρηκτικές περιγραφές του Τάκη Πουρναράκη όχι μόνο με συνέδεσαν άρρηκτα και παντοτινά αλλά – τολμώ να πω – διέπλασαν και πολλά σημεία του χαρακτήρα μου. Ας δούμε λοιπόν μαζί 4 στιγμές της F1 γραμμένες ανεξίτηλα στη μνήμη μου :

4) Σουζούκα, Ιαπωνία,2006. 

   Η τετραετία του 2000-2004 είναι η πλέον γνωστή χρυσή εποχή της Ferrari και του Michael Schumacher. Για 5 χρόνια η “Scuderia” και ο Γερμανός θρύλος – έχοντας δίπλα τους την μηχανική μαεστρία του Ross Brawn – είχαν χτίσει μια αυτοκρατορία που ισάξιά της δεν υπήρξε  και ούτε μάλλον θα υπάρξει. Η δημοτικότητα του Schumacher ήταν τόσο μεγάλη που είχε γίνει γνωστός κυριολεκτικά σε όλο τον κόσμο (ήταν βλέπετε και ο πιο ακριβοπληρωμένος αθλητής εκείνη την εποχή). Με λίγα λόγια ο… “Schumi” ήταν ο ήρωάς των παιδικών μου χρόνων. Ο ήρως ο οποίος έμελλε να «πέσει» μπροστά στα μάτια μου.

Το 2006 ο Γερμανός είχε να αντιμετωπίσει δύο πολύ σημαντικά προβλήματα. Το πρώτο ήταν οι φήμες που τον ήθελαν να φεύγει από την Ferrari το 2007 και, μάλλον να αποχωρεί πλήρως από τον χώρο. Το δεύτερο ήταν ο απίστευτα ταλαντούχος αντίπαλος και αντίζηλος Fernando Alonso ο οποίος στα 24 του χρόνια, το 2005 είχε ήδη κατακτήσει έναν παγκόσμιο τίτλο δίνοντας τέλος στο σερί της ομάδας με τα κόκκινα. Την επόμενη χρονιά όμως η μάχη ήταν ακόμα πιο σκληρή. Η ομάδα του Shumacher και η ομάδα του Alonso, η Renault, μάχονταν σώμα με σώμα και πραγματικά κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει ποιος τελικά θα επικρατούσε.Ο έμπειρος πολυνίκης οδηγός ή ο διψασμένος για επιτυχία νέος και ασταμάτητος; Στα μάτια μου ο Alonso δεν ήταν παρά ο... κακός! Ο μεγάλος... δράκος που ήθελε να νικήσει τον ήρωά μου! Όλα λοιπόν κρίθηκαν στον αγώνα της Ιαπωνίας. Όποιος από τους δύο οδηγούς νικούσε θα έπαιρνε την πρωτιά στο πρωτάθλημα, άρα και το μεγάλο πλεονέκτημα για την κατάκτησή του στον τελευταίο αγώνα.

 Ο αγώνας ξεκίνησε. Υπήρχαν 22 μονοθέσια στην πίστα αλλά εγώ έβλεπα μονάχα ένα κόκκινο και ένα γαλάζιο. «Όλα καλά είναι μπροστά... είμαστε μπροστά. Μην τα παρατάς Schumi!» Κάθε γύρος που περνούσε ήταν ένας λιγότερος προς την καρό σημαία. Σίγουρα ο ήρωας δεν θα τα παρατούσε... εκτός αν τα παρατούσε ο κινητήρας του πρώτα. Στον γύρο 37 ο V10 κινητήρας δεν άντεξε. Οι στροφές άρχισαν να πέφτουν, μαζί και η ταχύτητα, και τελικά το θηρίο των 1000 ίππων παρέδωσε το πνεύμα του ανάμεσα σε αναφλέξεις και καπνούς. Την ίδια στιγμή ο Ισπανός περνούσε μπροστά από τον Michael κυριολεκτικά οδηγώντας με το ένα χέρι, αφού χρησιμοποιούσε το άλλο για να πανηγυρίσει! Την ίδια ακριβώς στιγμή ο νεαρός Πέτρος καθόταν στην αγκαλιά της μητέρας του κλαίγοντας για τον οδηγό που μεγάλωσε γενιές και γενιές παιδιών. «Και... και τώρα που έχασε...θα φύγει και δεν θα έχω να υποστηρίξω κανέναν!»

3)  Μαρίνα Μπεϋ, Σιγκαπούρη, 2008

 Η σεζόν του 2008 θα μπορούσε να καταγραφεί ως η πιο δραματική σεζόν σε όλο τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Η τεράστια κόντρα της McLaren και της Ferrari κράτησε κυριολεκτικά μέχρι τον τελευταίο αγώνα, ενώ δεν έλειψαν και φανταστικές στιγμές από τους νεοφερμένους, όπως η νίκη του Sebastian Vettel στην Ιταλία – μια προοικονομία για το τι θα πετύχαινε ο Γερμανός αργότερα. 

Στα μέσα, λοιπόν, του 2008 η φουτουριστική Σιγκαπούρη θα φιλοξενούσε για πρώτη φορά την F1, Μάλιστα θα ήταν ο πρώτος αγώνας που θα διεξαγόταν το βράδυ αντί για το μεσημέρι. Η ιδιαιτερότητα αυτή έκανε τον επερχόμενο αγώνα ακόμα πιο συναρπαστικό. Με την αγωνία στα ύψη οι οπαδοί της Ferrari και της Mclaren περίμεναν την εκκίνηση. Στην αρχή όλα πήγαν αρκετά συνηθισμένα για ένα Grand Prix. Η κλειστή πίστα δεν έδινε ευκαιρία για αρκετά προσπεράσματα ενώ όσοι τολμούσαν να... εμβολίσουν τον προπορευόμενό τους το έκαναν με μεγάλη προσοχή. Ο Felipe Massa ήταν πρώτος – αυτό ακριβώς χρειαζόταν για να αναρριχηθεί στην κορυφή του πρωταθλήματος  ... μέχρι που στον γύρο 14 ο οδηγός της ING Renault, Nelson Piquet Jr. έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του, στην στροφή 17 και χτύπησε στο αριστερό στηθαίο με περίπου 110 χλμ/ώρα. Το μονοθέσιο και τα θραύσματα έπρεπε να απομακρυνθούν από την πίστα έτσι ο αγώνας βρέθηκε υπό καθεστώς αυτοκινήτου ασφαλείας. Την ίδια στιγμή ο συμπαίκτης του Fernando Alonso βρήκε την ευκαιρία και μπήκε στα πιτς για αλλαγή ελαστικών και ανεφοδιασμό. Το ίδιο έκανε και ο Massa… χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία. Η λάθος συνεννόηση των μηχανικών της ιταλικής ομάδας άφησε τον Massa να φύγει από τα πίτς με την αντλία ανεφοδιασμού κολλημένη πάνω στο μονοθέσιό του! Ο αγώνας του είχε καταστραφεί... ήταν πρώτος σε όλον τον αγώνα και μέσα σε 2 δευτερόλεπτα ήταν τελευταίος.  Ο Alonso τελικά θα έπαιρνε μια νίκη που βαθμολογικά δεν σήμαινε τίποτα, είχε όμως το γόητρο και την ιστορία μαζί του. 

Έτσι λοιπόν το συμβάν ξεχάστηκε μέχρι να φτάσουμε στο 2009 όπου στα μισά της σεζόν η Renault τερμάτισε το συμβόλαιο του Piquet «λόγω χαμηλής απόδοσης στους αγώνες». Τότε είναι λοιπόν, που ο νεαρός Βραζιλιάνος σπάει την σιωπή ενός έτους. Αποκαλύπτει στα μέσα και στην επιτροπή αγώνων πως οι αρχηγοί της ομάδας, Flavio Briatore και Pat Symonds, είχαν απαιτήσει από τον ίδιο να προκαλέσει ατύχημα στην Σιγκαπούρη με σκοπό ο Alonso να βρεθεί πρώτος και να βγει νικητής. Η Διεθνής Ομοσπονδία προσέφερε ασυλία στον οδηγό σε περίπτωση που αυτός αποκάλυπτε όλες τις λεπτομέριες για ό, τι είχε συμβεί. Ο νεαρός οδηγός κατέθεσε πως το πρωί του αγώνα ο Symonds τον είχε διατάξει να πράξει ανάλογα και πως ο Briatore τον είχε απειλήσει με μη ανανέωση του συμβολαίου του σε περίπτωση ανυπακοής των εντολών. Ακολούθησε μια σειρά ατελείωτων δικαστικών διαμαχών ανάμεσα στην FIA και τους ενόχους... και στην μέση τον Piquet, στον οποίο οι πρώην συνάδελφοι και νυν δικαστικοί αντίπαλοι δεν δίστασαν να επιτεθούν εκφράζοντας και ομοφοβικές τάσεις, αφού αποκάλυψαν το ότι ο Βραζιλιάνος οδηγός ήταν ομοφυλόφιλος. Το σκάνδαλο έγραψε την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού και έγινε γνωστό ως “Crashgate”. H συνέχεια περιλάμβανε την σκληρή τιμωρία των Symonds και Briatore – αποκλεισμός για 5 χρόνια για τον πρώτο και επ’ αόριστον απαγόρευση συμμετοχής στο άθλημα υπό οποιαδήποτε ιδιότητα, ακόμα και ως θεατής, για τον δεύτερο. Ο μόνος ο οποίος μέχρι και σήμερα βγήκε αλώβητος από όλο αυτό το νομικό και συνομωσιολογικό συνοθύλευμα ήταν ο Fernando Alonso. Ενώ ο ίδιος πίστευε και πιστεύει ακράδαντα πως κέρδισε δίκαια εκείνη την νύχτα – κάτι που τον μείωσε στα μάτια πολλών – ποτέ, όμως, δεν αποδείχθηκε ότι είχε την παραμικρή ανάμειξη στο όλο γεγονός. Για εμένα ήταν ίσως ένα μεγάλο μάθημα στους επιφανείς του σπορ πως η έννοια «ανταγωνισμός» μπορεί να εφαρμοστεί μέχρι εκεί που επιτρέπει η απληστία – πολύ πιο πέρα από τα όρια.

2) Σάο Πάολο, Βραζιλία, 2007

Σε καμία περίπτωση δεν θα φανταζόμασταν πως το 2007 θα είχε την εξέλιξη που είχε! Η φυγή του θρύλου Michael Schumacher – με έναν όχι και τόσο ομαλό τρόπο – άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για τις... μεταγραφές των οδηγών. Ο Fernando Alonso έχοντας κατακτήσει 2 πρωταθλήματα οδηγών και 2 κατασκευαστών με τη Renault αποφάσισε να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του υπογράφοντας με την Mclaren. Από την Βρετανία στην Ιταλία και στη Ferrari ήρθε ο άριστος οδηγός Kimi Raikkonen ο οποίος είχε δείξει το ταλέντο του και τις ικανότητές του τα προηγούμενα χρόνια, αλλά πάντα η κάκιστη αξιοπιστία του μονοθεσίου τον άφηνε ένα σκαλί πιο κάτω και ανήμπορο να διεκδικήσει κάποιο τίτλο. Τα πράγματα όμως θα έπαιρναν μια αναπάντεχη τροπή... στην Mclaren έμελλε να εισέλθει ο «προστατευόμενος» του αρχηγού της ομάδας, Ron Dennis, ο αφρικανικής καταγωγής Βρετανός Lewis Hamilton. Όλοι πίστευαν πως ο νεαρός “rookie” θα είχε απλώς υποστηρικτικό ρόλο για τον Alonso και την ομάδα... υπολόγιζαν όμως χωρίς την ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Hamilton και χωρίς την φιλοδοξία του Dennis να στέψει το νεαρότερο σε ηλικία πρωταθλητή. Η σεζόν είχε ένα φρενήρη ρυθμό που καμία άλλη ομάδα δεν μπόρεσε να ακολουθήσει! Ο Hamilton θα έπαιρνε την πρώτη του νίκη στον Καναδά – μόλις στον 6ο του αγώνα στην F1! Οι εντάσεις μέσα στην ομάδα μεγάλωναν όλο και περισσότερο, με τον Alonso να βρίσκεται προ άσχημης εκπλήξεως για την... μη τήρηση του συμβολαίου του – του υπόσχοταν ρόλο 1ου οδηγού και έβλεπε έναν νεαρό Βρετανό, στην Βρετανική ομάδα, να έχει ίση και μερικές φορές ακόμα και μεροληπτική αντιμετώπιση! Αποτέλεσμα ; Κοκορομαχίες εντός και εκτός πίστας αλλά και μια αντικλιματική συμπεριφορά του Alonso ο οποίος εμπόδισε τον συνάδελφό του να εκτελέσει τον τελευταίο του γύρο στα προκριματικά της Ουγγαρίας ! Το αν αυτό είναι σωστό ή όχι αφήνεται στην κρίση του καθενός. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά στα μισά της σεζόν ένα σκάνδαλο κατασκοπείας της Mclaren έναντι της Ferrari, το διαβόητο “Spygate” , αμαυρώνει την εξαιρετική εξέλιξη της σεζόν. 

Στην σκιά όλων αυτών και ατάραχος σαν Φινλανδικός παγετώνας ο Kimi Raikkonen. ο οποίος δεν ανέβηκε στην κορυφή του πρωταθλήματος παρά μόνο την τελευταία στιγμή! Στους τελευταίους 5 αγώνες ο Kimi άρπαξε 3 νίκες και κατέκτησε το – μέχρι τώρα – τελευταίο πρωτάθλημα της Ferrari ! Σε έναν τρελό αγώνα στην πίστα του Interlagos οι δύο McLaren, μετά από κακή εκκίνηση, αντιμετώπισαν σοβαρά μηχανικά προβλήματα. Ο Raikkonen έκανε το καθήκον του και τερμάτισε πρώτος κατακτώντας τον τίτλο με διαφορά μόλις ενός πόντου! Αυτό που μου μένει ακόμα και σήμερα είναι η τρελή επικοινωνία του οδηγού με την ομάδα μετά το πέσιμο της καρώ σημαίας : «Όλα τέλειωσαν! Ο Hamilton είναι μόλις 7ος ! Με τους υπολογισμούς μου είμαστε πρωταθλητές για έναν πόντο!» Ο Raikkonen θα γινόταν ο πρώτος Φινλανδός πρωταθλητής μετά τον θρυλικό Mika Hakkinen και θα άγγιζε την δόξα του να κερδίζεις για την ομάδα με τα κόκκινα.

1) Γιας Μαρίνα,Άμπου Ντάμπι, 2010

Η στιγμή που η Formula 1 απέκτησε ξανά πραγματικό νόημα για εμένα. Μπορεί το θαύμα της Brawn GP το 2009 να ήταν μια σεζόν άξιας θαυμασμού, μπορεί να υπήρχαν ακόμα πολλοί οδηγοί άξιοι και ταλαντούχοι όμως εκείνη την χρονιά ένας ήταν αυτός τον οποίο ερωτεύτηκα : ο Γερμανός Sebastian Vettel. Το 2010 μνημονεύεται ως ακόμα μια σεζόν για... γερά νεύρα! Το πρωτάθλημα φάνταζε συναρπαστικό από την αρχή! Η McLaren είχε στο οπλοστάσιό της τον Lewis Hamilton και τον πρόσφατα στεφανωμένο πρωταθλητή Jenson Button. Από την άλλη η μεγάλη της αντίπαλος η Ferrari είχε τον Fernando Alonso και τον Felipe Massa, δύο οδηγούς οι οποίοι έμοιαζαν ικανότατοι να επαναφέρουν την Scuderia στις επιτυχίες. Από το πουθενά όμως εμφανίστηκε η... Red Bull! Ω, ναι η γνωστή εταιρία αναψυκτικών είχε ήδη αποφασίσει από το 2004 να εισέλθει και ως ομάδα, όχι μόνο ως χορηγός, στον αθλητισμό αγοράζοντας της χρεοκοπημένη Jaguar. Το οδηγικό δίδυμο αποτελούνταν από τους Mark Webber και Sebastian Vettel – έναν πεπειραμένο οδηγό με στόφα πρωταθλητή και έναν οδηγό με ακόρεστη ένταση και ταχύτητα στο στυλ του. Οι συνθήκες μύριζαν μπαρούτι από την αρχή και κανείς δεν απογοητεύτηκε. Ούτε ένας αγώνας της σεζόν δεν ήταν βαρετός. Ο Alonso νίκησε τον πρώτο αγώνα στο Μπαχρέιν. Στην Μαλαισία οι Red Bull κυριάρχησαν κάνοντας το «1-2» με πρώτο τον Γερμανό και έτσι σιγά σιγά η μάχη για τον τίτλο γιγαντώνονταν. Είχαμε, προφανώς, και τις συνήθεις κοκορομαχίες μεταξύ οδηγών– όπως στον αγώνα της Τουρκίας όπου από το πουθενά οι Vettel και Webber συγκρούστηκαν πετώντας την νίκη στα σκουπίδια με τον ανταγωνισμό τους. Είχαμε όμως και άσχημες στιγμές όπως στην Γερμανία όπου ο Felipe Massa έδωσε την νίκη στον συμπαίκτη του για να αυξήσει το βαθμολογικό πλεονέκτημα που είχε. Συνολικά 10 φορές άλλαξε η πρώτη θέση στον βαθμολογικό πίνακα , αριθμός που μέχρι και σήμερα παραμένει ρεκόρ! Στον τελευταίο αγώνα η κατάταξη στην βαθμολογία ήταν : Alonso,Webber,Hamilton,Vettel. Όλα τα σενάρια ήταν ανοιχτά! Ο αγώνας είχε αρκετές ανακατατάξεις μέχρι που ο Mark Webber μπήκε στα πιτς. Ξαφνιασμένοι οι υπεύθυνοι στρατηγικής της Ferrari κάλεσαν εσπευσμένα τον Alonso στα πιτς. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Vettel να βγει πρώτος και να κερδίσει τον αγώνα! Ο Alonso έπρεπε μέχρι το τέλος να ανεβεί δύο ακόμα θέσεις για να βγει πρωταθλητής! Δεν τα κατάφερε όμως να περάσει τον προπορευόμενο Vitaly Petrov. Έτσι ο άνθρωπος που ήταν 4ος μέχρι τώρα, αυτός που ήταν δεν ήταν πρώτος σε κανένα σημείο της σεζόν, ο Sebastian Vettel, έγινε ο παγκόσμιος πρωταθλητής σε ηλικία 23 ετών.

Εγώ κρατάω τις τρεις αξέχαστες στιγμές : πρώτη είναι η έξαψη του Christian Horner στο μικρόφωνο : «Εντάξει Seb καλή δουλειά. Πρέπει να περιμένω μέχρι όλοι να τερματίσουν, πρέπει να περιμένω... αλλά όλα δείχνουν καλά! Περίμενε μικρέ περίμενε... Hamilton 2ος, Button 3ος... έρχονται άλλα τέσσερα μονοθέσια από τις στροφές 15 και 16... Rosberg 4ος... Kubica 5ος DU BIST WELTMEISTER (ΕΙΣΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ!) ». Επόμενη είναι η στιγμή που ο νεαρός Γερμανός ανέβηκε στο βάθρο σε κατάσταση παροξυσμού κλαίγοντας από την χαρά του με λυγμούς χωρίς να έχει καταλάβει ακόμα τι έχει γίνει! Και τρίτη η αξέχαστη στιγμή που ο Lewis Hamilton έλουσε με την σαμπάνια του τον νέο πρωταθλητή. Ήταν αυτή η στιγμή που ουρλιάζοντας είπα μέσα μου : «Καληνύχτα Schumacher… καλημέρα Vettel!» Ακόμα και σήμερα υποστηρίζω τον οδηγό αυτό. Αυτός μου έδειξε περισσότερο από όλους ότι αυτό το πάθος, αυτή η έκρηξη συναισθημάτων, αυτό είναι η Formula 1.

Artwork: Πέτρος Γαβριηλίδης