Μελωδίες της αράχνης

Ακουμπάω το μάτι μου στο τηλεσκόπιο, προσπαθώ να φέρω λίγο πιο κοντά μου - τα όνειρα που έκανα μικρός, τους φίλους που γνώρισα μικρότερος. Τώρα το μόνο που μου έμεινε είναι το φωτοστέφανο της μαύρης χήρας, που μου υπενθυμίζει πως ό,τι έγινε, έγινε οριστικά. Είναι πρωί πλέον, η χήρα σηκώνει το κεφάλι της όρθιο, προσπαθεί να πιάσει τις αράχνες και να τις βάλει στις θέσεις τους. Φέρνει το χέρι της κοντά στο αριστερό της αυτί και τις αφήνει να προχωρήσουν ανενόχλητες, μόνο που κάτι τις εμποδίζει. Οι σκέψεις, ο ονειροπόλος από μέσα, παλεύει. Παλεύει ενώ τόσα χρόνια έμεινε αδρανής, κάτω από το χώμα. Με τα μαυρισμένα νύχια και τα σάπια δόντια της ημερεύει τα παρείσακτα, και τα δαμάζει ακόμα και τα πλάθει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά…. Μέχρι να μην μπορεί άλλο, μέχρι να μην είναι πλέον τα ίδια. Εάν πλέον δεν είναι οι αρχικοί εαυτοί τους, τα πρότυπα των σκέψεων τους, τότε είναι σωστά; Η χήρα δεν μπορεί να το διανοηθεί, και γι’ αυτό η χήρα τα αγνοεί. Ίσως όμως δεν είναι ώρα ακόμα. Ίσως η υποκρισία να είναι μέσα στο παιχνίδι της. Δεν χρειάζεται να δραπετεύσει ο ελέφαντας από το κλουβί του, όπως δεν χρειάζεται και αυτή να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει ακόμα τον καινούριο της εαυτό. Ούτως ή άλλως, μόνο αυτή μπορεί να αναγνωρίσει πλέον την αληθινή της πλευρά, μόνο αυτή αφιέρωσε χρόνο στη θλίψη της και μόνο αυτή είναι κατάλληλη πλέον να αποφασίσει. Πήρε και έδωσε, έκοψε και έραψε, κατέστρεψε και δημιούργησε. Μόνη πλέον, αλλά ελεύθερη.

Artwork: Δημήτρης Τικταπανίδης