Ο Στέλιος
«Αλλά τα χρήματα είναι χρήματα... και τα προσώπατα είναι προσώπατα». Αυτή είναι ίσως η πιο εύστοχη ατάκα της γνωστής ελληνικής ταινίας «Της Κακομοίρας». Προσώπατα λοιπόν και πρόσωπα. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα που απασχολεί το τεύχος του GUM MAGAZINE. Άνθρωποι για τους οποίους αξίζει να γράψουμε δύο λέξεις. Η αλήθεια είναι ότι είχα πολλά πρόσωπα, πραγματικά και φανταστικά στο μυαλό μου προς αναφορά. Από ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων μέχρι και ήρωες των μύθων και των παραμυθιών. Όμως μια τελείως τυχαία αναζήτηση στον αχανή κόσμο του διαδικτύου ήταν το εφαλτήριο να γράψω για ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Ένα κομμάτι αρκετά προσωπικό, γεμάτο Βόρεια Ελλάδα, επαρχία και αγνή ποδοσφαιρική ελληνική παιδεία. Μιλάω για τον «δημοσιογράφο» των τοπικών πρωταθλημάτων Στέλιο Ζαφειρίου.
Προσωπικά γνωρίζω ελάχιστα, έως καθόλου πράγματα για τον κύριο Στέλιο. Δεν μπορώ να σας πληροφορήσω για το πού γεννήθηκε, πώς μεγάλωσε, με τι ασχολούνταν, πώς βιοποριζόταν ή πόσα παιδιά είχε. Εγώ ξέρω πως τον έβλεπα - είτε μέσω της τηλεόρασης είτε ζωντανά – να περιγράφει και να μαγνητοσκοπεί αγώνες τοπικών πρωταθλημάτων της περιφέρειας της Θεσσαλονίκης – ΕΠΣΜ η επίσημη ονομασία. Ξέρω επίσης πως με την αδερφή μου περνούσαμε την ώρα μας κάθε Τρίτη και Πέμπτη απόγευμα, για 3 χρόνια, στο Europe 1, ακούγοντας τον κύριο Ζαφειρίου να περιγράφει με τόνο και πάθος – αλλά παράλληλα και με την ένρινη Θεσσαλονικιώτικη προφορά – τον κάθε αγώνα και πως έτσι κάναμε ζέσταμα για το κυριακάτικο παιχνίδι στην Τούμπα.
Εκείνη την ώρα χάρη στον κύριο Στέλιο το παιχνίδι Ομόνοια Σταυρούπολης εναντίον Καμπανιακού, αποκτούσε ανάλογο νόημα – ή και περισσότερο- από το El Clasico! Ο αγαθός αυτός, μεσήλικας, έδινε όλη του την ψυχή στο να αποδώσει με ειλικρινή συναισθήματα την ένταση και το ενδιαφέρον της κάθε φάσης. Δεν είναι υπερβολή να πω πως ο Στέλιος είχε περισσότερη δημοσιογραφική παιδεία σε 1’ περιγραφής από πολλούς επαγγελματίες σε ολόκληρο ημίχρονο. Ποιος μπορεί να ανταγωνιστεί άνθρωπο που βρίζει διαιτητή ενώ περιγράφει; Ποιος μπορεί να αντικρούσει τα απίστευτά βεβιασμένα και ανοργάνωτα πλάνα που τράβηξε με την κάμερά του για τόσα και τόσα χρόνια;
Αυτή όμως είναι η ουσία του έργου του Στέλιου. Είναι αυτός που άλλωστε δημιούργησε – μαζί με αρκετούς ακόμη- εξέλιξε και διατήρησε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στην Μακεδονία. Η ουσία του Στέλιου είναι η πεμπτουσία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Θεσσαλονίκη, μουντός καιρός, χοντρά μπουφάν, φραπές σκέτος, Nokia κινητό «με κουμπιά», καυγάδες και διαφωνίες από πενηντάρηδες πατεράδες για το αν ο Βισβίχας ο διαιτητής έσφαξε την Δόξα Πενταλόφου, για το αν η Χαλκηδόνα θα περάσει στον τελικό ή για το αν ο Απόλλων Καλαμαριάς θα καταφέρει να επιστρέψει ξανά στην δόξα της Α’ Εθνικής. Με μεγάλη ευκολία, χωρίς να σφίγγεται από το στημένο ύφος που χαρακτηρίζει πολλούς συναδέλφους του, με αγνότητα και ελληνικότητα ο Στέλιος μέσα από αυτά τα άθλια πλάνα, μέσα από αυτές τις εξωπραγματικές περιγραφές δείχνει την αγαθή φύση της επαρχίας που έχει αγκαλιάσει αυτήν την πόλη.
Προφανώς υπάρχει και η διαχρονική αξία του έργου αυτού του ανθρώπου. Οι αγώνες που κάλυπτε – έχοντας το ένα χέρι στο μικρόφωνο και το άλλο στον τρίποδα της κάμερας – αποτελούν σημαντικό και αναπόσπαστο αρχείο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ποιος δεν μας λεει πως τα σημερινά ταλέντα της Εθνικής Ελλάδος δεν τραβήχτηκαν κάποιο απόγευμα του 2011 από τον αγαθό αυτό γκριζομάλλη;
Πρόσωπα... να ένα πρόσωπο που πραγματικά άγγιξε την παιδική μου ψυχή, τη γέμισε ποδοσφαιρικό πνεύμα και διέπλασε τον ευγενή κάφρο που κάθε Έλληνας οπαδός κρύβει μέσα του. Ένα πρόσωπο που γνώρισα και δεν γνώρισα. Να κάποιος που μου έδωσε να καταλάβω μέσα από τις πράξεις του πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς ο κύριος Στέλιος έφυγε από τη ζωή πριν από δύο χρόνια – το εφαλτήριο που λέγαμε – προδομένος από την καρδιά του σε ηλικία 66 ετών. Ακούγεται ακόμα στα γήπεδα το όνομά του μαζί με ένα «Θεός συγχώρησον τον άνθρωπο». Η είδηση του θανάτου του με γέμισε νοσταλγία αλλά και θυμό. Θυμό για όλους όσους κοίταξαν όλα αυτά τα χρόνια να χρησιμοποιήσουν το υλικό του και την συνεισφορά του μόνο και μόνο για να γελάσουν μαζί του – γκουχ γκουχ «Ράδιο Αρβύλα» – είτε για να αναπαράξουν μουγκρίζοντας σαν μαϊμούδες σε τσίρκο κάποια περιγραφή του ώστε για να χαρακτηριστούν «αστείοι» και «μύστες» - ναι Luben για εσένα λέω. Ας είναι... οι κασέτες του Στέλιου είναι ακόμα στα ράφια του Europe 1 και θα μείνουν εκεί, να μας θυμίζουν ότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ίσως τελικά δεν είναι σύμπτωση το ότι όσοι υποπίπτουν στα παραπάνω «αμαρτήματα» ταυτόχρονα πιστεύουν διακαώς το αντίθετο.
Στον Στέλιο Ζαφειρίου.
Artwork: Πέτρος Γαβριηλίδης
