Οι στόχοι του νέου έτους
Κάθε διακοπές Χριστουγέννων, στο σπίτι των γονιών μου, περνάνε με παρόμοιο τρόπο, σαν μια γιορτινή ρουτίνα. Επισκέπτες έρχονται, κάποιες φορές με δώρα. Η βασιλόπιτα αποκαλύπτει τον τυχερό της επόμενη χρονιάς. Τρώμε λίγο...κάποιες φορές πολύ. Μια καλοντυμένη κυρία στην τηλεόραση προβλέπει το μέλλον μας ανάλογα του πότε γεννηθήκαμε. Κάπου εκεί, πάντα, γίνεται η ερώτηση. "Ποιοι είναι οι στόχοι σου για την νέα χρονιά;”
Όταν ήμουν μικρότερος, λόγω της φιλοδοξίας μου, η αλλαγή χρονιάς με άγχωνε. Είχα αξιοποιήσει τον χρόνο που πέρασε με τον τρόπο που έπρεπε; Από την άλλη, έφτιαχνα μια μεγάλη και απαιτητική λίστα για την επόμενη χρονιά. Γρήγορα όμως αυτή την ξεχνούσα, ώσπου έφτανε η επόμενη χρονιά και έπρεπε και πάλι να εφεύρω τρόπους με τους οποίους βελτιώθηκα και στόχους τους οποίους πέτυχα.
Είμαι σίγουρος πως παρά τα διάφορα post στο Instagram εκείνες τις μέρες του χρόνου, ανήκω στην πλειοψηφία των ανθρώπων: αυτή που ξεχνάει τις υποσχέσεις της και αλλάζει λίγο τελικά. Στην πραγματικότητα, ελάχιστη από αυτήν την αλλαγή επιθυμούμε πραγματικά. Πρόκειται για μια απλή αβάσιμη αισιοδοξία, πως τώρα που το ημερολόγιο ή η οθόνη μας - ή αυτό το γαμημένο απουσιολόγιο που πάντα έγραφα λάθος - γράφει ένα διαφορετικό νούμερο, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Καλύτερα.
Μας αρέσει να λέμε στους εαυτούς μας αυτό το διπλό ψέμα. Το πρώτο μέρος του ψέματος φανερώνεται όταν κάποιος γνωρίζει επιτέλους την αλλαγή. Αυτή έχει χιλιάδες μορφές, όλες τις άσχημες και απλησίαστες. Είναι στην ανθρώπινη φύση μάλλον να την αποφεύγει, σωματική και ψυχική. Η αλλαγή μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας και κυρίως με τα λάθη μας. Αυτά που βρίσκονται βαθιά χωμένα μέσα μας, στις αντιλήψεις μας στα ένστικτα μας, στον τρόπο σκέψης μας. Όσο μεγαλύτερη η αλλαγή, τόσο πιο βαθιά είναι κρυμμένες αυτές, σαν να βρίσκονται κάτω από πολλά στρώματα ρουχισμού. Τα ρούχα αυτά εδώ και χρόνια μας προστάτευαν από τους εαυτούς μας, κρύβοντας την μέτρια και φαύλη μας ανθρώπινη μορφή με την οποία τώρα πρέπει να έρθουμε σε επαφή. Και η επαφή αυτή είναι πάντα δύσκολη, πόσο μάλλον η πρώτη, όταν για χρόνια έχουμε μάθει μόνο να την απωθούμε. Να ντυνόμαστε καλά, να κρυβόμαστε κάτω από πολλά ρούχα, από τους άλλους, από τον εαυτό μας.
Αντί αυτού είναι λογικό πολλοί να ψάξουν για μια εναλλακτική, όπου και συναντούμε και το δεύτερο μέρος του ψέματος. Παντού γύρω μας υπάρχουν καταστήματα για τα εν λόγω ρούχα. Όλοι είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν, να πετύχουμε τους στόχους μας να γίνουμε καλύτεροι, χαρούμενοι πως το λέμε. Πάντα όμως για ένα αντάλλαγμα, μια εγγραφή, μια αγορά το πολύ καμία ψήφο. Μα είναι εύκολο να κατακρίνουμε τις εταιρείες, μόνο που το ίδιο κάνουμε και εμείς. Μακάρι να είναι όλοι χαρούμενοι, λέμε, να γίνει ο κόσμος πιο ίσος και πιο δίκαιος. Τι όμορφα λόγια και τι υπέροχοι άνθρωποι εμείς που τα είπαμε!
Αναγνωρίζω, βέβαια, πως για κάποια άτομα μια τέτοια αισιοδοξία είναι μέρος της καθημερινότητας τους, ή ακόμα και της κοσμοθεωρία τους. Και για να ακριβολογούμε η αναγνώριση της ύπαρξης κάποιου προβλήματος που χρήζει επίλυσης σε κάποιες περιπτώσεις είναι ένα επίτευγμα από μόνο του. Καλοπροαίρετα βέβαια γραφόμαστε στο γυμναστήριο τον Ιανουάριο και το ίδιο καλοπροαίρετα το παρατάμε ένα μήνα μετά επειδή βαρεθήκαμε. Αποτέλεσμα το γράφημα παρακάτω: Μέγιστο-Ιανουάριος, Ελάχιστο-Δεκέμβριος Μέσος Όρος: ο ίδιος.
Κλείνω λέγοντας σε όλους καλή χρονιά ή δεκαετία και ευχόμενος, καθόλου ειρωνικά, να βρείτε αυτό που ψάχνετε και να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Για αρχή, ίσως θα έπρεπε να διαβάζετε περισσότερα άρθρα του GUM.
Artwork: Ξανθή Χρυσαφίδου
