Πόσο Μαγικό Είναι Το Ποδόσφαρο
Το για πιο λόγο ένα άθλημα τόσο απλοϊκό, στη φύση του, όσο το ποδόσφαιρο συγκεντρώνει τόσο έντονη και φανατική προσοχή και προσήλωση είναι κάτι που θα μπορούσε να γεμίσει τόμους και τόμους βιβλίων, χωρίς να βρεθεί απάντηση. Ακόμα μεγαλύτερο είναι το ερώτημα του γιατί σε μια χώρα όπως την Ελλάδα το ποδόσφαιρο – ή η «ΜΠΑΛΑ ΡΕ ΦΙΛΕ» - ελκύει τόσο μεγάλη μερίδα ανθρώπων, καταφέρνοντας για αυτά τα 90 περίπου λεπτά να μετατρέψει ακόμα και τον πιο κόσμιο, ευυπόληπτο μικροαστό σε πραγματικό θηρίο. Το επιχείρημα, μάλιστα, ότι η κατάσταση του ελληνικού πρωταθλήματος είναι τέτοια που θα έπρεπε να αποτρέπει κάποιον από την παρακολούθησή του, πόσο μάλλον την ενεργή οπαδική ενασχόληση, ενισχύει την παραπάνω άποψη. Θα απαντήσω για εμένα μέσα από τις σκέψεις μου ως οπαδός, ως φίλαθλος του ΠΑΟΚ, αλλά και ως λάτρης της «στρογγυλής θεάς».
Το πιο όμορφο στοιχείο που έχει σχέση με το ποδόσφαιρο είναι η ατμόσφαιρα, και σε αυτό οι Έλληνες οπαδοί στην κυριολεξία κάνουν τους άλλους φιλάθλους να τραβάνε φωτογραφίες! Δεν υπάρχει αφιέρωμα στους οργανωμένους υποστηρικτές που να μην έχει έστω και μια χρυσή σελίδα και αναφορά στους Έλληνες οπαδούς. Ακόμα και οι «τρελοί» χούλιγκανς της Αγγλίας φαντάζουν... Αρσακιάδες μπροστά σε μια «χαλαρή» Κυριακή σε ελληνικό γήπεδο.
Για ποιο πράγμα να πρωτομιλήσουμε; Για τα «παζλ» και τα κορεό της Θύρας 7 του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού; Για τα μυριάδες χαρτάκια και τα πανό των Super 3 του Άρη ; Ή για τις επιδείξεις εκατοντάδων πυρσών της Οriginal 21 της ΑΕΚ και της Θύρας 4 του ΠΑΟΚ; Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι όταν πήγα στο γήπεδο είναι αυτές οι 25.000 φωνές ενωμένες να φωνάζουν στο ρυθμό του τυμπάνου το όνομα της αγαπημένης τους ομάδας. Εκείνη τη στιγμή, έγινα οπαδός. Εκεί είναι που είπα «Δεν με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Εγώ θα φωνάξω γιατί... φτιάχνομαι!». Αυτός είναι ο Έλληνας οπαδός. Τρελός μέχρι μανίας με την ομάδα του, χωρίς λογική, παρά μόνο με συναίσθημα. Όπως για εμάς ένα ζεϊμπέκικο θα είναι αφορμή για να βγάλουμε την λύπη μας, τον νταλκά μας, έτσι είναι και για τον οπαδό η εκτόνωση στο γήπεδο.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν πάντα δύο πλευρές σε ένα νόμισμα. Με αυτή την τρέλα, χέρι- χέρι πάει και η παντελής έλλειψη ενδοιασμού. Κανένας ηθικός φραγμός δεν εμποδίζει τον κάθε μεθύστακα από το να αρχίσει να εξασκείται στην ρίψη αντικειμένων με στόχο τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας. Καμία σκέψη δεν παρεμβάλλεται μέχρι να εισβάλει ο οποιοσδήποτε μέσα στο γήπεδο και να προκαλέσει επεισόδια. Είναι άξιο απορίας: αυτές οι προσωπικότητες αγαπάνε την ομάδα τους πραγματικά;
Για εμένα η απάντηση είναι ένα τεράστιο “όχι”! Όταν κλείνεις ραντεβού θανάτου και... ξύλου με έτερους φανατισμένους, που απλά φοράνε άλλο χρώμα, δεν το κάνεις γιατί αγαπάς την ομάδα σου. Όταν ξεφεύγεις από το ποδόσφαιρο και αποκαλείς έναν άλλον άνθρωπο με τους πιο ανόητους, στερεοτυπικούς, άψυχους χαρακτηρισμούς - στολίζοντάς τον ταυτόχρονα με τα πιο αισχρά επίθετα- δεν το κάνεις γιατί αγαπάς την ομάδα σου. Αυτό είναι παράλογο και πρέπει να σταματήσει. Και ξέρετε κάτι; Ρωτήστε τις παλιές «μορφές» του ελληνικού οπαδισμού. Ρωτήστε ανθρώπους όπως τον Μάκη «Μανάβη» ή τον «Τεντά», τον «Γκοτζίλα», τον «Σίμο» και τόσους άλλους. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί οπαδοί που ενώ δεν σήκωναν κουβέντα για την ομάδα τους, ουδέποτε υπέπεσαν σε τέτοιες συμπεριφορές. Και δυστυχώς, αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες. Ας κρατήσουμε την γηπεδική ατμόσφαιρα όσο πιο αγνή και «ρομαντική» γίνεται.
Αγαπώ τον ΠΑΟΚ. Τον λατρεύω. Μέσα από αυτή την ομάδα, έμαθα πολλά πράγματα και αποκόμισα πολλές όμορφες εμπειρίες. Και όταν έρθει η ώρα θα κάνω και την λεγόμενη «καζούρα» στους υπόλοιπους. Αλλά μέχρι εκεί. Πρέπει να καλλιεργείται πάνω από όλα ο σεβασμός των άλλων φιλάθλων και των ομάδων. Αντί να μισούμε τους άλλους ας αγαπήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας.
Artwork: Πέτρος Γαβριηλίδης, Λευτέρης Ζαφειρίδης
