Σκέψεις
Σκέψεις, σκέψεις μένουν και άλλες φεύγουν σαν τα συναισθήματα, έτσι και οι ιδέες. Βγαίνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου για να ανάψω τσιγάρο. Απολαμβάνω τον καθαρό ουρανό διακρίνοντας με δυσκολία τα αστέρια -ίσως φταίει που δεν φορούσα τα γυαλιά μου αλλά δεν έχει σημασία- μερικές φορές δεν είναι αναγκαίο να χρειάζεται να βλέπεις τα πράγματα καθαρά για να τα εκτιμήσεις. Νιώθω όλο και περισσότερο τον κρύο αέρα να διαπερνά το σώμα μου και τελειώνω το τσιγάρο, λες και εξαρτάται η ζωή μου απ’ αυτό -αντικειμενικά απλά τσουτσούριαζα- αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ένα κομμάτι μέσα μου θέλει να παραμείνει στο κρύο, ένα μέρος μου απολαμβάνει να με κρατά έξω από το comfort zone μου. Αναρωτιέμαι και συνεχίζω να αναρωτιέμαι αν τελικά αυτές οι μικρές και φευγαλέες στιγμές είναι που δίνουν νόημα στη ζωή ή αν απλά ικανοποιούν την περιέργειά μου. Ίσως να μ’ αρέσει να βιώνω στιγμές ΄που ο κόσμος ησυχάζει - ή απλά οι περισσότεροι κοιμούνται γιατί δουλεύουν αύριο, αλλά και εγώ έχω υποχρεώσεις σίγουρα, έτσι; Μπορεί όχι τόσο σημαντικές, δε ξέρω-
Επιστρέφω στη ζεστασιά του σπιτιού μου, αφού τελείωσα το τσιγάρο και δεν ψήνομαι για πνευμονίες. Μια ιδέα να σχηματίζεται μέσα μου, αλλά δυσκολεύομαι να τη κρατήσω. Γεμίζω το ποτήρι μου με νερό -ξέρω, αλκοολικός- και κάθομαι στο γραφείο μου. Πιάνω ένα κομμάτι χαρτί και αρχίζω να αποτυπώνω το τελευταίο δεκάλεπτο. Χωρίς κάποιο σκοπό. Απλά για να γράψω. Να γράψω αυτό που νιώθω -ένιωσα-. Μου είναι πιο εύκολο να αποτυπώσω σε χαρτί τα συναισθήματα μου, γιατί αντικειμενικά όλοι οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα παρόλο που βρίσκονται σε άρνηση πολλές φορές. Δεν έχει σημασία, τουλάχιστον όχι τόσο. Μερικές φορές αρκεί απλά να είσαι ο εαυτός σου, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να είσαι εσωστρεφής, ήσυχος και ανέκφραστος ή εξωστρεφής, ανοιχτός και εκφραστικός. Εξ’ άλλου, είμαι απλά ένα 18χρονο που γράφει σ’ ένα χαρτί στις 5:20 τα μεσάνυχτα τις σκέψεις του, μισοκοιμισμένος πάνω από ένα θρανίο, χωρίς να νιώθω την ανάγκη να αναλύσω κάθε ιδέα και συναίσθημα που περνάει απ’ το μυαλό μου -άλλωστε αυτό μπορεί να οφείλεται και στην κούραση που με ωθεί όλο και περισσότερο στο μαξιλάρι του κρεβατιού μου-
Artwork: Αναστασία Παναγοπούλου
