17 Συν 1
Όταν γίνουμε δεκαοκτώ
Το παιδικό μας κρεβάτι θα είναι στενό
Θα βγαίνουμε έξω μέχρι αργά
Θα νομίζουμε είμαστε μεγάλα παιδιά
Θα θέλουμε κάθε όνειρο να γίνει πραγματικό
Ειδικά όταν ξέρουμε ότι δεν είναι εφικτό
Θα ψάχνουμε σπίτια κι αμάξια, δουλειές
Δεν θα παίζουμε πια σε παιδικές χαρές
Θα βλέπουμε ταινίες που θα ‘ναι παλιές
Και δεν θα πειράζει που δεν είναι έγχρωμες
Όταν γίνουμε δεκαοκτώ
Λέω θα σοβαρευτώ
Δεν θα σπρώχνω το κάθε λεπτό
Μέχρι το αύριο για να κάνω ότι είναι σωστό
Θα μιλάω λίγο πιο καθαρά και
Δεν θα φοβάμαι πως είμαι ασήμαντη για
Όσους γύρω τους με έχουν και όσους γύρω μου έχω
Θα ρωτάνε τι έχω και θα λέω αντέχω
Θα τους λέω την αλήθεια που ξέρω και ξέρουν
Ακόμα κι αν αυτό τους κάνει να υποφέρουν
Θα έχω ευθύνες και χρέη που δεν θα περιμένουν
Και θα τρέχω μακριά, αλλά αυτά θα επιμένουν
Και θα παίρνω αποφάσεις και θα λέω και όχι
Και θα λέω δεν πειράζει η δουλειά αυτό το ‘χει
Θα πηγαίνω σε πάρκα και θα βλέπω παιδιά
Και θα λέω "σαν χθες τα θυμάμαι όλα αυτά"
Κι ίσως θα ‘ναι εντάξει που δεν θα τα θυμάμαι
Έτσι είναι τα πράγματα, πρέπει να προχωράμε
Όταν γίνουμε δεκαοκτώ
Δεν θα παίζω πλέον κυνηγητό
Θα ‘χω χρόνια να παίξω κρυφτό
Θα το λέμε ζωή πια αυτό
Όλο θα ψάχνω έναν τρόπο πάλι να χαρώ
Όπως ένιωθα χαρά σαν παιδάκι μικρό
Όταν η μάνα σου σε βάζει στα πόδια της πάνω
Και σου λέει: πέτα εγώ θα είμαι δω να σε πιάνω
Δεν θα φωνάζω, ούτε θα κλαίω, όχι δεν φοβάμαι
Μόνο θα στραβοκαταπίνω και θα λέω "ότι να ναι"
Κι είναι κρίμα αλήθεια που θα φύγει αυτή
Η παιδική αθωότητα η νηπιακή
Πιστεύω πως
Ο μικρός μου εαυτός
Είναι περήφανος κι αυτός
Μα κάπου κάπου κλαίει
Δεν είμαστε όλοι πάντα το ίδιο γενναίοι
Και επιστρέφω στο σπίτι στις έξι
Και ποιος μα ποιος να πιστέψει
Πως άναψα τσιγάρο
Και έκλεισα την πόρτα
Μην με δει η αδερφή μου
Κι έσβησα τα φώτα
Θυμήθηκα τότε πως μόνη μου μένω
Και βγήκα στο μπαλκόνι
Το τσιγάρο μου τελειώνει
Και έτσι άλλαξε η μέρα...
...και είμαι δεκαεννιά
Artwork: Νάντια Σαμπατάκου
