Τι δεν ενδιαφέρει κανέναν

Γιατί είμαι τόσο πολύ θυμωμένος;

Γιατί η σκέψη να τα αφήσω όλα να τρέξουν μόνα τους

μοιάζει όλο και πιο ελκυστική τελευταία;

Γιατί η σκέψη μιας παραλίας,

αυτή τη φορά άδειας

είναι τόσο παρηγορητική,

ενώ δεν μου αρέσει καν το κολύμπι;

Κι αν αρχίσω να κολυμπάω,

είμαι ακόμα εγώ;

Και γενικά,

ακόμα και ίδια να τα κάνω όλα,

από συνήθεια,

τώρα που πια είναι αφιλτράριστα

είναι ακόμα δικά μου στοιχεία;

Κι όταν πια χάνομαι σε άλλες ιστορίες,

σε άλλα μέρη

και σε άλλα μάτια,

τότε αυτό τι σημαίνει;

Όταν συγκρίνω κάθε ιστορία που ακούω,

βρίσκω ομοιότητες χωρίς να σκεφτώ καν,

οι διαφορές αγνοούνται,

και νιώθω το σφίξιμο στην καρδιά,

“τι να κάνει, άραγε;”,

αυτό τι σημαίνει για εμένα;

“Οποιαδήποτε επανάληψη πυροδοτεί στον εγκέφαλό μας τη δημιουργία και ενδυνάμωση νευρώνων. Όσο περισσότερο επαναλαμβάνουμε κάτι, τόσο δυνατότεροι γίνονται αυτοί οι νευρώνες - σκέψου το σαν έναν αυτοκινητόδρομο. Ο εγκέφαλός μας νιώθει καλά στην ασφάλεια, ενισχύει τον αυτοκινητόδρομο, τις συνήθειες, έτσι ώστε να καταλήξει όσο το δυνατόν πιο ασφαλής.

Όταν οι συνήθειες σταματήσουν, πρέπει να αποδομηθεί ο αυτοκινητόδρομος. Το κλάμα, η λύπη, είναι τα μέσα για να γίνει αυτό.”

Αναρωτιέμαι πότε το κλάμα και η λύπη

σταματούν πια να γίνονται μέσα

και γίνονται κάτι ανησυχητικό. 

Όταν έχεις διπλωθεί στα δύο μες στο δωμάτιο

κι ας μην σε βλέπει κανένας να σε λυπηθεί;

Όταν βλέπεις τις γρατζουνιές στα χέρια σου

κι ας μην τις βλέπει κανείς άλλος;

Ή όταν βλέπεις τα σημάδια στο λαιμό

που ναι, τα έχουν δει κι άλλοι,

αλλά δεν έδωσε κανείς σημασία.

Και πότε ο αυτοκινητόδρομος έχει αποδομηθεί;

Κι αν δεν έχει αποδομηθεί,

πόσο σταθερός είναι

για κάτι καινούργιο;

Artwork: Γεωργία Γαβριήλογλου