Το τέλειο σφάλμα

Κάτω από το φως του απογευματινού ήλιου της Αιγύπτου καθόταν ο Απολέοκρος, σκεπτόμενος και με σκυθρωπό ύφος. Τα κατσαρά μαλλιά του έπεφταν ακατάστατα επάνω στο πρόσωπό του ενώ το καλοκαίρι τον είχε εφοδιάσει με αρκετό ιδρώτα και πετούμενα ζωύφια ώστε να έχει αρχίσει να εκνευρίζεται. Τα μελιά του μάτια είχαν κλείσει καθώς εστίαζε πάνω από το περίτεχνο σχέδιο που είχε χαράξει στην ψιλή άμμο, σε μια παραλία κοντά στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Το λεπτοκαμωμένο σώμα του, παρότι γεροδεμένο, έδειχνε ξερακιανό και λίγο για την ηλικία του. Τόσο μεγάλη ήταν η πνευματική κόπωση, αφού είχε περάσει σχεδόν τρεις ώρες πάνω από το πολύπλοκο γεωμετρικό πρόβλημα που του είχε αναθέσει ο δάσκαλός του, ο Ερατοσθένης, χωρίς όμως να βρει λύση. 

Βέβαια, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί τελείως. Παράλληλα στο μυαλό του κλωθογύριζε το άλλο «πρόβλημα» που τον ταλάνιζε και συνάμα τον εκφόβιζε. Αυτό, όμως, δεν είχε καμία σχέση με την αυστηρά ευθεία φύση της γεωμετρίας. Ήταν μάλιστα υπερβολικά... καμπυλόγραμμο και πολύ πιο απτό από τα απαιτητικά ερωτήματα που ως μαθητευόμενος καλούνταν να απαντήσει ο νεαρός Έλληνας. Είχε υπόσταση όμορφη, ελκυστική και αιθέρια. Είχε χαρακτηριστικά όμοια με θεάς και ο Απολέοκρος θα πιανόταν στα χέρια με όποιον διαφωνούσε για αυτό -για την ακρίβεια το είχε ήδη κάνει με δύο γείτονές του καταλήγοντας να πιέζει μερικές δερμάτινες γάζες στο κεφάλι του. Στα μάτια του η Τέθυς ήταν όμοια με τη βασίλισσα Βερενίκη στην ομορφιά, αινιγματική σαν την Αφροδίτη και με μάτια που, όπως πίστευε, καθρέπτιζαν τον αστερισμό της Παρθένου. 

Αυτό όμως που δεν μπορούσε να εξηγήσει ο κάτοικος της πιο όμορφης πόλης του τότε κόσμου, ήταν το πώς ερωτεύτηκε. Όχι, δεν είναι δυνατόν, ο Απολέοκρος ποτέ δεν θα ερωτευόταν. Δεν είχε ανάγκη για αυτό. Είχε φιλοδοξίες. Είχε όνειρα. Για αυτό και μαθήτευε δίπλα στη μεγαλύτερη εν ζωή ιδιοφυϊα, για αυτό και δεν τον ενδιέφερε τίποτα περισσότερο από το επιστημονικό του έργο. Ναι, είχε διαβάσει για τον έρωτα. Είχε διαβάσει το περίφημο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και το είχε απαξιώσει μπροστά σε όλους τους συνομήλικούς του με περίσσεια έξαψη, πάθος και έπαρση. Είχε μελετήσει την επίκληση του Απολλόδωρου και πραγματικά δεν πίστευε πως κάποιος νόμιζε πως ο Έρωτας ήταν ο αρχαιότερος θεός! Τα λόγια του Αριστοφάνη; Χυδαία και χωρίς νόημα... «μα πώς είναι δυνατόν Έλληνες να συζητούν για τόσο ευτελή θέματα; Ντρέπομαι για την καταγωγή μου!», έλεγε και ξαναέλεγε.

Μα να που τώρα ο θεός αυτός του χτυπούσε την πόρτα του μυαλού του... βασικά την είχε γκρεμίσει, μαζί με κάθε στήλη λογικής και σύνεσης... ένιωθε προδομένος από την ίδια του την κριτική σκέψη. Μέσα σε δύο εβδομάδες είχε περάσει από το ένα άκρο στο άλλο. Από την απόλυτη άρνηση της συνδιάλεξής του με τον Έρωτα στην απόλυτη συνεύρεση με τα ερωτικά του αισθήματα. Ήταν λάθος του... μεγάλο λάθος του... είχε ξεστρατήσει από τον δρόμο της Γνώσης... αντί να διαλέξει το μονοπάτι της Αρετής, είχε διαλέξει αυτό της Κακίας… ήταν λες και κατρακυλούσε σε μια ατελείωτη σπείρα χωρίς τρόπο διαφυγής. Έχανε τη μιλιά του όταν συναντούσε την Τέθυ στην αγορά ή στον ναό. Τα βράδια δεν κοιμόταν εύκολα, από τη μία τη σκεφτόταν με πάθος κι από την άλλη κατηγορούσε τον εαυτό του για το πόσο εύκολα έπεσε σε αυτήν την παγίδα... μισούσε τον Έρωτα για το παιχνίδι που του είχε παίξει... μισούσε τον ίδιο για το μεγάλο αυτό λάθος που έκανε. Το χειρότερο; Δεν ήξερε σε ποιον να απευθυνθεί! Οι γονείς του δεν θα καταλάβαιναν, ήταν γέροι και ανόητοι. Όλοι οι συμμαθητές του και οι δάσκαλοί του θα τον περιγελούσαν που έπεσε θύμα του θεού που ο ίδιος μισούσε. Όσο για τον δάσκαλό του, τον Ερατοσθένη; Θα τον περιέπεζε και θα τον κορόϊδευε μέχρι να στερέψει ο Νείλος. 

Αυτά σκεφτόταν ο νεαρός φιλόσοφος όταν ένας ιερέας τον διέκοψε περνώντας από εκεί χαιρετώντας τον. Ο Απολέοκρος ανταπέδωσε τον χαιρετισμό. Ο ιερέας κοντοστάθηκε μια στιγμή και σχολίασε με περίσσεια περιέργειας και θαυμασμού: 

-Μα τι καλλίμορφο σχέδιο είναι αυτό;

-Καλλίμορφο και προβληματικό. Αυτά έχει η ζωή ενός μαθηματικού, αποκρίθηκε ο Απολέοκρος

-Μα... όχι δεν μιλάω για αυτό. Μιλάω για αυτό! Αντιγύρισε ο ιερέας και έδειξε την άμμο.

Έντρομος ο Απολέοκρος συνειδητοποίησε πως δίπλα στους κύκλους και τις ευθείες, είχε μπει ένα γυναικείο πρόσωπο. Μα καλά ήταν τόσο αφηρημένος που σκεφτόταν ακόμη την Τέθυ; Κάτι έπρεπε να κάνει... γύρισε και είπε στον πνευματιζόμενο :

-Σας παρακαλώ, βοηθήστε με...

-Τι σου συμβαίνει παιδί μου; 

-Ερωτεύτηκα νομίζω...

-Δεν νομίζω ότι χρειάζεσαι βοήθεια για αυτό. Εκτός και αν θέλεις συμβουλές για το... άλλο κομμάτι του Έρωτα οπότε και θα απευθυνθείς σε έναν γιατρό.

-Όχι, θέλω να μου πείτε πώς να το αποφύγω! Πώς να το αποτάξω από πάνω μου! Νιώθω σαν να έχω καταπιεί αμάσητο έναν τεράστιο χουρμά!

-Ναι και είναι νοστιμότατος ο άτιμος! Πικρός στη μέση μα γλυκός στο τριγύρω. Και το γλυκό θυμόμαστε όλοι στο τέλος!

-Μα εγώ δεν ερωτεύομαι!, ξεσπάθωσε ο νέος.

-Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ερωτεύεται. 

-Εγώ έχω ερωτευτεί την Επιστήμη.

-Να σε ρωτήσω... ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει για την επιστήμη σου;

-Έχω ξενυχτήσει πολλές φορές για αυτήν.

-Ναι αλλά  έχεις τραγουδήσει μελωδικά για αυτήν; Έχεις μαλώσει για αυτήν; Έχεις κλάψει για αυτήν; 

Ο Απολέοκρος δεν αποκρίθηκε. Ο ιερέας συνέχισε:

«Ο Έρωτας δεν σημαδεύει. Ο Έρωτας χτυπάει χωρίς δισταγμό. Για αυτό ακόμα και εγώ που είμαι αφιερωμένος στον θεό Ρα, που διαβάζω καθημερινά προσευχές που υμνούν τον Όσιρι, τον Ανούμπις και την Νουτ, πιστεύω πως κύριος όλων είναι ο Έρωτας. Αυτός που κάνει μέχρι και τους θεούς να συμπεριφέρονται ανθρώπινα. Άρα ποιος είσαι εσύ που θα τον πολεμήσεις; Και γιατί να πολεμήσεις κάτι που θα σε νικήσει ειρηνικά;»

Αυτά είπε και χωρίς να πει άλλη κουβέντα, διόρθωσε τον χιτώνα του και χαιρέτησε για να συνεχίσει τον δρόμο του. Ο Απολέοκρος στάθηκε πάλι κοιτώντας την άμμο – από την μία η επιστήμη και από την άλλη η θηλυκή υπόσταση, το σκάνδαλο της ψυχής του. Σήκωσε το κεφάλι του κοιτώντας τον ουρανό... ο θεός Ήλιος ετοιμαζόταν να ταξιδέψει... σηκώθηκε και προχώρησε με σταθερό βήμα προς την πόλη. 

Φτάνοντας στα προάστια δεν έκανε δεξιά για το σπίτι του αλλά συνέχισε ευθεία προς τον μεγάλο ναό. Τότε άρχισε να τρέχει... έτρεχε ανάμεσα στα στενά σαν να έκανε αγώνα δρόμου... έφτασε σε ένα μεγάλο τρίπατο σπίτι και χτύπησε την πόρτα. Από μέσα ακούστηκε ο γλυκός ήχος μιας γυναικείας φωνής: 

-Ποιος είναι ;

-Εγώ είμαι Τέθυς... εγώ είμαι Έρωτά μου... ο Απολέοκρος...

Artwork: Ηλίας Φιωτάκης, zervart