Χάνεται το νόημα

Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους που μπορούσαν να μιλούν αυθόρμητα, να λένε αυτό που σκέφτονται χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τι μπορεί να σκεφτούν οι άλλοι για αυτούς. Τους ανθρώπους που δεν λογαριάζουν την ευθιξία που έχει κυριεύσει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Πολλές φορές έχω πει κι εγώ ο ίδιος πως αν ένας άνθρωπος κοιτάζει να πιαστεί από μία λέξη για να παρεξηγηθεί, τότε δεν είναι ένας άνθρωπος που αξίζει να είναι δίπλα μου.

Είναι αστείο, οριακά γελοίο, για κάποιον που έχει αυτή την άποψη να φοβάται να μιλήσει. Όμως, βλέπετε, το ζήτημα είναι πως πολλές φορές οι ίδιες μου απόψεις είναι αλληλοαναιρούμενες.

Πάντα ένιωθα πως οι λέξεις έχουν δύναμη. Μία δύναμη τόσο μεγάλη που εάν κάποιος δεν γνωρίζει πώς να την ελέγξει, μπορεί να ισοπεδώσει πόλεις, χώρες ή και τον κόσμο ολόκληρο.

Ακόμα και ο σκληρότερος άνθρωπος μπορεί να λυγίσει αν ακούσει τις λάθος λέξεις.

Γι’ αυτό πολλές φορές κάθομαι στην άκρη ήσυχος. Ζυγίζω στο μυαλό μου το βάρος των λέξεων και η στιγμή που έπρεπε να είχα μιλήσει έχει ήδη χαθεί, χωρίς να το καταλάβω.

Ίσως κάποιος να σκεφτεί «τουλάχιστον δεν πλήγωσες κανέναν». Ναι, αλλά·

Πάντα ένιωθα πως οι λέξεις έχουν δύναμη. Μια δύναμη τόσο μεγάλη που εάν κάποιος γνωρίζει πώς να την ελέγξει θα μπορούσε να χτίσει πόλεις, χώρες, ακόμα και κόσμους ολόκληρους.

Ακόμα και ένας άνθρωπος που έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια ή ακόμα και την ζωή την ίδια, αν ακούσει τις σωστές λέξεις μπορεί να σηκωθεί και να αρχίσει να κυνηγάει τα όνειρα του χωρίς να σταματήσει παρά μόνο όταν τα εκπληρώσει.

Γι’ αυτό η απάντηση μου είναι «Ναι δεν πλήγωσα κανέναν, αλλά αυτή την στιγμή θα μπορούσες να ζεις σε έναν κόσμο έστω και λίγο, ομορφότερο. Μόνο αν είχα βρει τις σωστές λέξεις λίγο νωρίτερα.»

Πολύ θα ήθελα να κλείσω αυτή την εξομολόγηση με κάτι που μπορεί να σας εμπνεύσει, αλλά ακόμα δεν έχω βρει τις σωστές λέξεις…

Artwork: Στέλλα Παραστατίδου