2021, Μετακίνηση 6 και Ψυχική Υγεία
Είναι γεγονός πως το 2020 θα μείνει στην ιστορία ως η χειρότερη (;) χρονιά για τα περισσότερα άτομα. Μείναμε σπίτι, είδαμε Netflix, φορέσαμε φόρμες, φάγαμε πολύ, φτιάξαμε προγράμματα που δεν τηρήσαμε ποτέ και το κυριότερο απομονωθήκαμε, καθώς δεν μπορούσαμε να δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Βέβαια και το 2021 δεν έχει ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο- βρισκόμαστε πάλι στην ίδια κατάσταση. Μένουμε σπίτι, φοράμε μάσκες και σε κάθε τσάντα μας υπάρχει και ένα αντισηπτικό.
Εγώ γκρίνιαζα για αυτή την κατάσταση. Πολύ. Η προηγούμενη καραντίνα με βρήκε λίγους μήνες μετά την αποφοίτηση μου από το Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης της Αλεξανδρούπολης, στο παλιό μου σπίτι, με την οικογένεια μου. Δεν μπορούσα να έχω τον προσωπικό μου χώρο, ούτε και την ησυχία στην οποία είχα συνηθίσει τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Έτσι, κατέληξα να είμαι σχεδόν όλη μέρα σε ένα δωμάτιο, με νεύρα για την κατάσταση που ζούσα και το μόνο που έκανα ήταν να βλέπω Netflix. Ίσως και μερικά posts στο Instagram. Κάποια στιγμή, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Συνειδητοποίησα ότι δε γίνεται να συνεχίσω έτσι. Η διατήρηση της ψυχικής μου υγείας χρειαζόταν προσπάθεια από εμένα. Ξεκίνησα να κάνω μικρές βόλτες με τις αδερφές μου. Να διαλέγω κάθε βράδυ μια ταινία από το Cinobo, αντί για εκείνο το επεισόδιο στα Φιλαράκια που έχω δει άλλες επτά φορές. Τα βιβλία που έφταναν στο σπίτι μου από τις μεταφορικές είχαν δημιουργήσει μια στοίβα δίπλα στη βιβλιοθήκη μου και αποφάσισα να ξεκινήσω να διαβάζω όσα μου τραβούσαν το ενδιαφέρον. Για ένα διάστημα είχα σταματήσει τελείως να διαβάζω οπότε η επιστροφή στην ανάγνωση μου φάνηκε δύσκολη στην αρχή. Δεν μπορούσα να διαβάσω πάνω από πενήντα σελίδες. Ένιωθα ότι κουραζόμουν απευθείας.
Για να μη μακρηγορώ, έκανα μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα μου. Φυσικά, δεν έγινα κατευθείαν το πιο χαρούμενο άτομο. Ούτε και τώρα είμαι. Αλλά βρήκα τρόπους που με κάνουν να νιώθω καλύτερα. Κάπου διάβασα τις προάλλες ότι ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να βλέπει Netflix και να είναι «στάσιμος» όλη τη ζωή του. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εφαρμόσουμε αυτό στη ζωή μας. Ναι, είμαστε σε καραντίνα. Ναι, δεν μπορούμε να βγούμε για καφέ, για μπύρα, για ποτό. Δεν μπορούμε καν να βγούμε μια βόλτα χωρίς να στείλουμε 6 στο 13033. Υπάρχουν, όμως, άπειρα πράγματα που μπορείς να κάνεις για να φτιάξεις τη μέρα σου. Μικρές χαρές που δεν ξέρεις ότι υπάρχουν μέχρι να συμβούν. Εγώ, πριν από δύο μέρες χάρηκα γιατί βρήκα επιτέλους σφουγγαρίστρα που ταιριάζει στο κοντάρι που έχω. Ήξερα πριν από λίγα χρόνια ότι στα 24 μου θα χαίρομαι με μια σφουγγαρίστρα; Φυσικά και όχι. But here I am.
Υ.Γ Η χαρά μου που γράφω για το περιοδικό του ΠΣΦΞ δεν περιγράφεται. Έχω έρθει σε πάρτυ, σε προβολές ταινιών της Γέφυρας, στο φεστιβάλ των Κινηματογραφικών ομάδων του ΔΠΘ. Η συμμετοχή σε φοιτητικές ομάδες είναι κάτι που πρέπει να ζήσει κάθε φοιτητής/ρια. Ελπίζω να βρεθούμε σύντομα από κοντά σε καινούργιες εκδηλώσεις.
