Άθραυστο Loop
Στο μυαλό μου από μικρός χώριζα τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς οι οποίοι γουστάρουν το ρίσκο, την ανασφάλεια, πιστεύουν στην τύχη, και στους φλώρους. Σίγουρα άνηκα στην πρώτη κατηγορία και για κάποιο λόγο ένιωθα ένα είδος περηφάνιας.
Έτσι κατέληξα όπως και κάθε βράδυ εδώ μέσα,να παρατηρώ με προσήλωση την κάθε στροφή της ρουλέτας, για το που θα καταλήξει η μπίλια και ποιος αριθμός θα κάνει κάποιον για λίγο χαρούμενο, μέχρι την επόμενη γύρα. Τόσα χρόνια πονταρίσματος, σχεδόν δεν με νοιάζει πλέον αν κερδίσω ή αν χάσω. Λίγες μέρες πριν, κέρδισα και στο κρεβάτι δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι, ήταν σαν κάτι που δεν έπρεπε συμβεί. Έχω συνειδητοποιήσει ότι παίζω μόνο για να παίζω, μόνο για τα δευτερόλεπτα που ξεκινάει η παρτίδα και η μπίλια περιστρέφεται. Νιώθω, καλώς ή κακώς, πιο ζωντανός από ποτέ. Ίσως, πλέον να παίζω μόνο για να χάσω, έτσι πιστεύω έρχεται η κάθαρση της ψυχής μου και πολλές φορές βρίσκω γαλήνη.
Αυτή η νύχτα όμως είναι διαφορετική, η τυχερή μου θέση ήταν άδεια στο τραπέζι και έκατσα χωρίς να χάσω χρόνο. Είμαι αποφασισμένος για το παιχνίδι μου σήμερα, το σχεδίαζα μέρες, έχω πολύ ευχάριστο προαίσθημα. Δεν καθηστέρησα, είδα δύο παρτίδες χωρίς να ποντάρω, όπως κάνω κάθε φορά για γούρι, και έπειτα πόνταρα όλα τα χρήματα που σήκωσα από την τράπεζα σε έναν αριθμό. Όλα στο 11 μαύρο! Αυτό ήταν το νούμερο που ήθελα να στηρίξω τις ελπίδες μου. Η ελπίδα πεθαίνει άλλωστε πάντα τελευταία, λένε. Στην περίπτωση μου βέβαια, μέσα μου, γνωρίζω πως η ελπίδα αυτή είναι ήδη νεκρή. Οι πιθανότητες όπως κάθε φορά προφανώς είναι εναντίον μου, αλλά αυτό είναι που με εξιτάρει. Όσο λιγότερες οι πιθανότητες του κέρδους, τόσο πιο έντονα τα δευτερόλεπτα της αναμονής και τόσο πιο μεγάλη η ικανοποίηση αν η μπίλια μου κάνει το χατήρι. Επιτέλους, έφτασε η στιγμή που τα πονταρίσματα σταματάνε μετά από εντολή του κρουπιέρη, το βλέφαρο του δεξιού μου ματιού παίζει εδώ και ώρα, δυσκολεύομαι να παραμείνω ψύχραιμος.
Το παιχνίδι ξεκινάει και η μπίλια εχει μπει σε τροχιά, το μυαλό μου μουδιάζει και οι αισθήσεις μου υποχωρούν. Μόνο αδρεναλίνη για τα δευτερόλεπτα αυτά, που μοιάζουν όμως αιώνας στα μάτια μου. Ο χρόνος σταματάει να κυλάει, τα ρολόγια κολλάνε και όλες οι κινήσεις μοιάζουν να γίνονται στον βυθό. Βρίσκω ρομαντικό το γεγονός ότι βρίσκονται τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι εδώ μέσα, κι όμως όλοι τόσο ίδιοι απέναντι στην ρουλέτα και στην κρίση της. Δίπλα μου βρίσκεται ένα ζευγάρι, η γυναίκα φοράει μια γούνα και μια χρυσή αλυσίδα, ενώ ο άντρας στυλάτος με φανταχτερό ρολόι. Απέναντι ένας άντρας στην ηλικία μου δείχνει ήδη απογοητευμένος για το αποτέλεσμα και πιο πέρα ένας νέος τρώει με μανία από τον μπουφέ. Τουλάχιστον εγώ δεν είμαι χοντρός. Δεν είμαι πολλά πράγματα, αρκετά για να παρηγορώ τον εαυτό μου πως ίσως υπάρχουν και χειρότερα πάθη από τα δικά μου. Ακούω την μπίλια να σταθεροποιείται, ασυναίσθητα έκλεισα τα μάτια μου και έγειρα το κεφάλι. Ο κρουπιέρης ανακοίνωσε το αποτέλεσμα, 12 μαύρο, έχασα. Ήμουν τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά. Ειρωνεία!
Ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, πρώτη φορά χάνω τόσα πολλά τόσο γρήγορα. Μειδίασα, σηκώθηκα από το τραπέζι, και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Αντίθετα με τον ερχομό που είναι εύκολος, γρήγορος και απλός, ο δρόμος της επιστροφής είναι πολύ μακρύς, δύσκολος και οδυνηρός. Δεν βρίσκω λόγο να βασανίζομαι άλλο, νομίζω πως πλησιάζω σε αδιέξοδο. Ποιοι θα κλάψουν για μένα, άραγε, αν απόψε βάλω τέλος; Έφτασα σπίτι και περιφέρθηκα για λίγο με βλέμμα κενό στο σαλόνι, ώσπου να καταλήξω στο μπαλκόνι. Πιάστηκα από τα κάγκελα και χάζευα τον άδειο δρόμο από κάτω. Στάθηκα για αρκετή ώρα εκεί, μέχρι να κάτσω στην καρέκλα πίσω μου, άναψα ένα τσιγάρο και προσπαθούσα να σκεφτώ πως θα περάσουν οι επόμενες μέρες μέχρι να πληρωθώ. Έχω μείνει μόνο με λίγα ψιλά στο πορτοφόλι και λίγα τσιγάρα. Αναρωτιόμουν από ποιον θα μπορούσα να ζητήσω ένα στήριγμα αυτές τις δύσκολες μέρες, απογοητεύτηκα. Έφερνα στο μυαλό μου ανθρώπους που με αγάπησαν και όμως λύγισαν και έφυγαν μακριά μου, τους καταλαβαίνω, αν και η μοναξιά με πονάει.
Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα εκεί, μέχρι να με ξυπνήσουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Σηκώθηκα και πιάστηκα πάλι από τα κάγκελα με ένα χαμόγελο στα χείλη αυτή την φορά. Το γεγονός ότι χθες η ιδέα να αυτοκτονήσω πηδώντας από το μπαλκόνι έμοιαζε τόσο λογική στο μυαλό μου μπορεί να σημαίνει πως επιτέλους πρέπει να ξεκόψω. Από την άλλη, βέβαια, μπορεί απλώς να σημαίνει ότι ήταν Σάββατο βράδυ. Δεν ξέρω, είμαι μπερδεμένος, όμως ξημέρωσε και σήμερα νιώθω τυχερός...
Artwork: Σοφία Καγξίδου
