Το κορίτσι που του άρεσε η ζεστή σοκολάτα

Κάπου πολύ μακριά από εκεί που μάλλον βρίσκεσαι εσύ, σε μέρος που από τη φαντασία θα μπορούσε ίσως να είχε βγει, σε χρόνο μάλλον πολύ μακρινό από το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον, ζούσε ένα κορίτσι. Ήταν πολύ όμορφο και γεμάτο ενέργεια, μα λυπημένο, πολύ λυπημένο. Βλέπεις ζούσε μόνο του. Οι γονείς του είχαν πεθάνει και ο αδερφός του ζούσε πολύ μακριά από εκείνο.  Από τότε που πέθαναν οι γονείς τους, οι δρόμοι τους είχαν χωριστεί και ποτέ δεν το είχε επισκεφτεί. Είχε μάθει να ζει έτσι, αυτόνομη και μόνη, έκανε αυτά που ήθελε, όποτε ήθελε. Της έλειπε, όμως, ο αδερφός της πολύ και σκεφτόταν πόσο ήθελε να χτυπήσει μια μέρα η πόρτα και να είναι αυτός. Το στενάχωρο ήταν πως ποτέ η πόρτα δεν χτυπούσε.

Μέσα στη μέρα δεν έκανε και πολλά πράγματα. Άκουγε κυρίως μουσική και χόρευε.  Χόρευε πολύ ωραία, και πάρα πολύ, μέχρι να κουραστεί και να κάτσει στη φλοράλ της πολυθρόνα με την αγαπημένη της κούπα, που την γέμιζε ζεστή σοκολάτα με πολύχρωμη τρούφα. Της άρεσε πολύ η ζεστή σοκολάτα, αλλά κάθε φορά που άδειαζε η κούπα και η τρούφα έμενε στον πάτο της, σκεφτόταν πόσο πολύ ήθελε να τη μοιράζεται με τον αδερφό της, και κάθε φορά την έπιανε το παράπονο. Και για να της περάσει, τα ξεκινούσε όλα πάλι από την αρχή! Οι μέρες της περνούσαν όλες έτσι, ένας φαύλος κύκλος.  Ίσως να της άρεσε η ζωή της. Ίσως και όχι, απλά να είχε συνηθίσει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ποτέ δεν έκανε κάτι για να την αλλάξει.

Μπορεί να άργησε πολύ, αλλά η μέρα που όλα άλλαξαν ήρθε. Το κασετόφωνο σταμάτησε να δουλεύει και το κορίτσι, αγχωμένο, δεν ήξερε τι να κάνει. Ούτε τραγούδησε, ούτε χόρεψε, ούτε ήπιε σοκολάτα. Περιφερόταν μέσα στο διαμέρισμα της, χαμένη στις σκέψεις της. Άρχισε να τα χάνει, δεν την χωρούσε ο τόπος, δεν την χωρούσε το ίδιο της το σώμα. Άγχος, πανικός, φρίκη και θυμός πλημμύρισαν το μυαλό της. Προσπάθησε να κάτσει στη φλοράλ της πολυθρονα μα δε βολευόταν. Ένιωθε πως το σώμα της ήταν έτοιμο να σκάσει και να βγουν από μέσα της όλα της τα σωθικά. Άρχισε να τρέμει, να σπάει πράγματα, να ουρλιάζει δυνατά. Ώσπου χτύπησε η πόρτα. Παραπατώντας και στα χαμένα το κορίτσι άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε αυτό που της έλειπε όλον αυτόν τον καιρο. Τον αδερφό της. Εκείνη τη στιγμή, ξέχασε τον καιρό που είχε να χτυπήσει η πόρτα και τον καιρό που είχε να δει τον αδερφό της. Αγκαλιάστηκαν τόσο σφιχτά και εκείνη έτρεμε μέσα στην αγκαλιά του. 

Αυτή η μέρα είναι τόσο διαφορετική, δεν κάνουν σχεδόν τίποτα. Το κορίτσι κάθεται ήρεμο, πλέον, στη φλοράλ του πολυθρόνα και αυτός στο σκαμπό δίπλα στο παράθυρο και απλά κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Δε μιλάνε, παρά μόνο κοιτάζονται. Περνάνε πολλές ώρες αμίλητοι, ώσπου ο αδερφός της,  παρατηρώντας τη θέα έξω από το παράθυρο, της λέει "Πρέπει να έχεις πολλή φασαρία με τα έργα στη διπλανή πολυκατοικία". Αυτή απορημένη, σηκώνεται από την πολυθρόνα και κοιτάει έξω από το παράθυρο. Ανήσυχη πλέον, τρέχει στο τραπεζάκι με το κασετόφωνο και συνειδητοποιεί πως όλον αυτόν τον καιρό το κασετόφωνο δεν βρισκόταν ποτέ εκεί. Δεν άκουγε μουσική, παρά μόνο τη φασαρία από το διπλανό εργοτάξιο. Ο χορός που χόρευε ήταν ανεξέλεγκτες κινήσεις και παραπατήματα μέχρι να κουραστεί και να κάτσει στη φλοράλ της πολυθρόνα. Στο κομοδίνο δίπλα της  δεν υπήρχε κούπα με ζεστή σοκολάτα με πολύχρωμη τρούφα, αλλά η ένεση με την επόμενή της δόση, που θα την έσωζε από την άσχημη πραγματικότητα, στην οποία την είχε βουλιάξει η μοναξιά της. Ο αδερφός της την είχε ξαναεπισκεφτεί, αλλά εκείνη ήταν χαμένη σε μια πραγματικότητα που είχε φτιάξει μόνη της, δεν έβλεπε πως εκείνος προσπαθούσε να τη βοηθήσει.

Εκείνη τη στιγμή το κορίτσι λύγισε. Το μόνο που ήθελε είναι  να χορεύει και να πίνει ζεστή σοκολάτα. Το μόνο που ήθελε είναι να μη νιώθει μόνη της. Τα δύο αδέρφια αποφάσισαν να αφήσουν το παρελθόν πίσω και να ζήσουν μαζί στο πατρικό τους  προσέχοντας ο ένας τον άλλον. Πιάστηκαν χέρι- χέρι και έφυγαν. Πήραν και τη φλοράλ πολυθρόνα, για να κάθεται το κορίτσι και να πίνει τη ζεστή σοκολάτα με την πολύχρωμη τρούφα. Την έφτιαχνε ο αδερφός της τωρα, κάθε φορά που το κορίτσι ήταν κουρασμένο από τους ωραίους χορούς που χόρευε, όταν άνοιγαν το κασετόφωνο των γονιών τους.

Photo: Κατερίνα Θεοχάρη