Do you ever fall in love?

Αυτό το κείμενο όταν πρωτοξεκίνησα να το γράφω ήθελα να έχει τελείως άλλο πρόλογο. Βρίσκομαι στον υπολογιστή και οι σκέψεις μου δεν μπορούν να μπουν σε μια σειρά, πετάγονται καινούργιες λέξεις και ιδέες, διαβάζω παντού στο ιντερνετ άρθρα για body positivity και self love. Δεν θέλω να γράψω και να δώσω συμβουλές. Κάθομαι, λοιπόν, μπροστά από τον υπολογιστή και είναι σχεδόν οι τελευταίες ώρες του 19. Έρχεται το 20. Σκέφτομαι τι θα φύγει μαζί με τον παλιό τον χρόνο και τι θα μείνει εδώ πίσω.

Σίγουρα θα μείνω εγώ.

Αυτό είπα και στον εαυτό μου τώρα που κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. “Σίγουρα θα μείνω εγώ,” και με κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω. Κοντοστάθηκα σε μερικά σημεία. Δεν είναι τόσο λεία η επιδερμίδα μου, έχω ακόμα ραγάδες, τα παραπάνω κιλά είναι ακόμα εκεί, γι’ αυτό δεν μπαίνει και το παντελόνι μου. Μερικές φορές βλέπω τα κόκαλα μου και άλλες φορές όχι… Στο πρόσωπο έχω ακόμη σπυράκια και μερικές φορές είμαι πρησμένη από το κλάμα. Κάποτε κάποιος είπε ότι όλα αυτά κάνουν εμένα και για αυτό πρέπει να με αγαπώ έτσι όπως είμαι.

Ανατρέχω στις γιορτές και οι σκέψεις μου είναι όλες χαρούμενες, γελάω σε όλες τις φωτογραφίες και παντού γύρω μου υπάρχει αγάπη. Μάλιστα, 14 Δεκέμβρη ήταν και παγκόσμια ημέρα αγάπης. Αυτή ήταν και η αφορμή για να γράψω το κείμενο, έτσι ξεκίνησα, αλλά μετά σκέφτηκα τελικά πόσο αγαπάμε τους γύρω μας και ακόμη πόσο πολύ αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι τυχαίο που μια τέτοια γιορτή είναι κοντά στα Χριστούγεννα;

Από όσο γνωρίζω, τα Χριστούγεννα θεωρούνται η γιορτή της αγάπης. Και γιατί όχι, όλοι φοράμε το πιο όμορφο χαμόγελο μας κ βγαίνουμε, μιλάμε πιο εύκολα με τον γείτονα και χαιρετάμε πάντα τον περαστικό. Μάλιστα πολλές φορές κάνουμε και πράγματα για εμάς, παίρνουμε καινούργια ρούχα μας αφήνουμε να φάμε λίγο παραπάνω, δεν είμαστε αυστηροί. Αυτό κρατάει για δύο εβδομάδες.

Μετά τι; Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, κοιτάμε τα σημάδια που μας άφησε ο περασμένος χρόνος και δεν μας αρέσουν. “Πάλι έβαλες πάρα πάνω κιλά, δες τα σπυράκια στην πλάτη σου και οι τρίχες σου;” Γινόμαστε επικριτικοί και μαλώνουμε εμάς τους ίδιους, κλεινόμαστε και δεν θυμόμαστε να χαμογελάμε ούτε καν στο είδωλο μας.

Πριν φύγει ο χρόνος υποσχεθήκαμε πολλές φορές ότι θα γίνουμε πιο ευγενικοί, πιο οργανωμένοι, πιο χαρούμενοι. Δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί δεν είπαμε ότι θα αγαπάμε και λίγο πιο πολύ εμάς. Πρόσφατα έμαθα ότι μια αγκαλιά σου χαρίζει χρόνια ζωής και υποσχέθηκα ότι θα με αγκαλιάζω πιο συχνά φέτος.
Δεν πειράζει αν έχω βγάλει ένα παραπάνω σπυράκι επειδή έχω περίοδο ή δεν πειράζει αν έχω ξεχάσει να κάνω κάποια πράγματα, να θυμάμαι να τρώω και να με προσέχω, αυτά σκέφτηκα μπροστά από τον καθρέφτη μου και με αγκάλιασα. Ελπίζω να κρατήσει πολύ αυτή η υπόσχεση. Είναι κρίμα να βασανίζεται το μυαλό μου με θερμίδες, νούμερα, ραντεβού σε αισθητικούς. Ειδικά όταν άλλοι μπορεί να τρέχουν για ραντεβού με τον γιατρό.

Έκανα διάφορους μορφασμούς και είπα Έτσι είμαστε, έχουμε τόσα πολλά να δώσουμε και μερικές φορές είναι απαραίτητο να δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας, να μην μας ξεχνάμε, να αγαπάμε την μικρή ελίτσα που έχουμε πάνω από το χείλος μας ή το σημάδι που μας άφησε μια εγχείρηση. Σημάδια που κάνουν εμάς ξεχωριστούς και πάντα έχουν μια ιστορία να αφηγηθούν.

Είναι κρίμα να μην την ακούσουμε.

Οι λεπτομέρειες είναι που μας φτιάχνουν και συνήθως τις αγνοούμε. Δεν δίνουμε σημασία σε
αυτές παρόλο που είναι δικές μας. Πάντα προσέχουμε τους άλλους, κλαίμε για τους άλλους,
γελάμε για τους άλλους, μερικές φορές ίσως και να ζούμε για αυτούς.
Ποτέ θα κλάψουμε για εμάς, πότε θα γελάσουμε για εμάς, πότε θα ζήσουμε για εμάς;
Γι’ αυτό, 2020, υπόσχομαι να με αγαπώ λίγο παραπάνω.

Artwork: Ελευθερία Στεφανίδη