Εξυπηρέτηση Πελατών - Μέρος 1
Ποιος θα μπορούσε να πείσει έναν Βρετανό ραδιοφωνικό παραγωγό να μην παίζει Led Zeppelin στην καρδιά της χώρας του στις εννιά το πρωί; Αν λάβουμε υπόψη μας τον πατριωτισμό των κατοίκων του νησιού της Μάγχης, μπορούμε να πούμε κανένας. Αν σκεφτούμε πως ο σταθμός είχε εμβέλεια σε ολόκληρη την επαρχία του Surrey, γενέτειρα του κιθαρίστα Jimmy Page, τότε απλά σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Αυτή η ικανότητα και η ελευθερία έκφρασης των ραδιοφωνικών σταθμών, έκανε τον κύριο Brookley να μισεί ακόμα περισσότερο την ανιαρή ζωή του στη γενέτειρά του.
Δεν ήταν ότι δεν του άρεσε η Αγγλία. Του άρεσε. Όταν νικούσε η Arsenal - κάτι που δεν συνέβαινε συχνά πλέον το 2007-, όταν το μικρό και ταπεινό του βιβλιοπωλείο είχε αρκετούς πελάτες και όταν το παραδοσιακό του αγγλικό πρωινό ήταν καλομαγειρεμένο. Μέχρι εκεί. Ένιωθε, μερικές φορές, ότι δεν άνηκε εκεί. Αυτό φαινόταν και στη διακόσμηση του αποπνικτικού και στενόκλειστου χώρου που αποκαλούσε χώρο εργασίας.
Ο μεσήλικος Βρετανός έκλεισε με θυμό και αγανάκτηση το ραδιόφωνο και γύρισε να κοιτάξει από το παράθυρο. Ακόμα και σε αυτές τις απλές κινήσεις είχε ήδη αρχίσει να βρίσκει μικρά αλλά ενοχλητικά εμπόδια. Στα 53 του χρόνια η πολύωρη και πολύχρονη καθιστική ζωή του είχε ήδη αρχίσει να επιφέρει τις πρώτες της επιπτώσεις.
Τη στιγμή που κοίταξε, είδε στον απέναντι δρόμο ένα γκρι αυτοκίνητο και μια κομψή γυναίκα να οδεύει προς το βιβλιοπωλείο του. Ο άντρας ετοίμασε νωχελικά το φωτοτυπικό του μηχάνημα και τον υπολογιστή του. Η γυναίκα μπήκε, καλημέρισε τυπικά και παρέδωσε δύο CD προς εκτύπωση. Ο Brookley εμφάνισε πρώτα το περιεχόμενο στον υπολογιστή του. 780 σελίδες με μηχανολογικά σχέδια ενός αυτοκινήτου. Μα καλά πόση δουλειά είχαν επιτέλους αυτοί οι μηχανικοί;
- Πολλή δουλειά σας βάζουν στο Mclaren Technology Center, είπε ο Brookley προσπαθώντας να αμβλύνει την αμηχανία τέτοιων καταστάσεων.
- Αφήστε, αφήστε… δεν προλαβαίνουμε, αντιγύρισε η γυναίκα.
- Δε σας έχω ξαναδεί πάντως εδώ γύρω. Συγχωρέστε με για την αδιακρισία μου αλλά μάλλον είστε καινούργια.
- Ω ναι. Είμαι. Με λένε Trudy. Έπιασα δουλειά πριν λίγο καιρό.
Το φωτοτυπικό μηχάνημα είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του. Διορθώνοντας τα γυαλιά του ο Brookley έκανε πως καταπιανόταν με κάτι άλλο στον υπολογιστή του, ήθελε να δείξει ότι ήταν πολυάσχολος και όχι “κλασικός, κρύος Εγγλέζος”.
Καθώς γύρισε προς την οθόνη παρατήρησε κάτι που σε άλλες περιπτώσεις θα του φαινόταν οριακά τρελό. Αντί για το λογότυπο της φημισμένης ομάδας της Formula 1 της Mclaren στις φωτοτυπίες υπήρχε ένα άλλο. Ένα άλογο μαύρο σε κίτρινο φόντο με τα αρχικά S & F. “Μα τι συμβαίνει εδώ; Αυτή έχει υλικό της Ferrari !” Πώς θα μπορούσε μια άσημη υπάλληλος στην Αγγλία να κατέχει ένα ολόκληρο Ευαγγέλιο με τον σχεδιασμό του μονοθεσίου της Scuderia Ferrari, της πιο ιστορικής ομάδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού; “Κάτι δεν πάει καλά εδώ!”, αναρωτήθηκε ο κύριος αλλά δεν αντέδρασε.
Η Trudy στεκόταν αδιάφορα στη γωνιά, δίχως να υποψιάζεται κάτι αλλά και δίχως να δείχνει ύποπτη. Όταν η διαδικασία τελείωσε, πλήρωσε με τον ίδιο τυπικό τόνο και έφυγε αφότου ανακοίνωσε πως θα έρθει να τα παραλάβει σε δύο μέρες. Ο Brookley περίμενε καρτερικά μέχρι το αυτοκίνητό της να χαθεί στον ορίζοντα. Τότε αστραπιαία έψαξε στο διαδίκτυο έναν τρόπο επικοινωνίας με τον ανώτερο εκπρόσωπο της ομάδας του Maranello. Βλέπετε, ο κύριος λόγος που ο Brookley μισούσε τη ζωή του ήταν γιατί είχε την ατυχία να υποστηρίζει τη Ferrari φανατικά σε μια χώρα όπου η ομάδα με τα κόκκινα ήταν ο εχθρός.
Από μικρός είχε ακούσει τις ιστορίες του πατέρα του για τον Alberto Ascari, είχε παρακολουθήσει με τα ίδια του τα μάτια το θαύμα του Niki Lauda και είχε ξανανοιώσει παιδί όταν ο Michael Schumacher κατέκτησε 5 σερί τίτλους με την ιταλική ομάδα. Φέτος, όμως, η χρονιά ήταν πολύ διαφορετική. Ο “Schumi” είχε αποχωρήσει, η μισητή Mclaren είχε δύο φοβερούς οδηγούς ενώ οι ελπίδες της Scuderia έπεφταν πάνω στον επιρρεπή στα λάθη, Φινλανδό, Kimi Raikkonen. Αυτό όμως που είχε μόλις παρατηρήσει ο Brookley ήταν κάτι πολύ ύποπτο. Κάτι που έπρεπε να βρεθεί στο προσκήνιο πάση θυσία.
Το διαδίκτυο τον βοήθησε. Το όνομα ήταν Stefano Domenicalli. Το τηλέφωνο χτύπησε και μια αντρική, τραγουδιστή φωνή ακούστηκε στην άλλη πλευρά της γραμμής. Ο Brookley μίλησε σε σπαστά ιταλικά, ρωτώντας αν ο συνομιλητής του καταλάβαινε αγγλικά :
- Ναι φυσικά. Πείτε μου.
- Κύριε Stefano, συγγνώμη για την ενόχληση. Θα ήθελα να σας μιλήσω για κάτι που σας αφορά.
- Αν θέλεις να με πείσεις να φέρω τον Schumacher πίσω λυπάμαι αλλά δε γίνεται. Αρκετούς τρελούς έχουμε φέτος να μας λένε τέτοια ευτράπελα.
- Όχι, όχι δεν έχει σχέση με αυτό. Ακούστε με, σήμερα ήρθε μια γυναίκα και… έχει σχέδια του μονοθεσίου σας κύριε, δεν ξέρω πώς τα απόκτησε και τι έκανε, αλλά αυτό είναι παράνομο.
- Τι λες άνθρωπε μου; Καταλαβαίνεις τι λες; Κατηγορείς μια άσιμη υπάλληλο για κατασκοπεία! Μήπως ακόμα φέρεις βαρέως την περσινή ήττα μας από τη Renault;
Για απάντηση ο Brookley έστειλε αστραπιαία ένα e-mail στη διεύθυνση της ομάδας με τις φωτοτυπίες. Ύστερα απάντησε:
- Δείτε κύριε Stefano. Δείτε και πείτε μου ποιος είναι ο τρελός.
Αντί να ακούσει φωνή, ο Βρετανός άκουσε ένα τηλέφωνο να πέφτει με δύναμη. Έπειτα, ο Domenicalli αποκρίθηκε με τρεμάμενη φωνή:
- Δεν... δεν το πιστεύω. Ευχαριστώ πολύ! Ευχαριστώ.
- Μην ανησυχείτε. Κάνετε αυτό που πρέπει. Να ξέρετε πως για να έφτασαν μέχρι εδώ τέτοιου είδους πληροφορίες, σημαίνει πως το πρόβλημα είναι μέσα στην ομάδα σας.
- Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και πάλι ευχαριστώ. Είστε ένας πραγματικός Tifosi.
Ο Brookley έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε το κενό. “Τι έκανα;” σκέφτηκε.
Η ώρα ήταν περίπου δέκα και μισή. Άνοιξε πάλι το ραδιόφωνο. Έπαιζε Sex Pistols- God save the queen. Αυτό ήταν καλύτερο. Αυτό έκανε τον Ιούνη της Αγγλίας πιο υποφερτό.
Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Όλα τα ονόματα και τα πρόσωπα πλην του κύριου Brookley είναι πραγματικά.
Artwork: Νίκος Λούκας
