Ίσως αυτά τα Χριστούγεννα - Επεισόδιο 4

Επεισόδιο 4 - Γοητευτικός Συλλογισμός

Ανδρέας

Λένε πως οι κακές συνήθειες δε φεύγουν εύκολα. Εγώ όμως τις κακές συνήθειες - ποτό, τεμπελιά, να χαζεύω στον υπολογιστή μου με τις ώρες- τις κάνω κομμάτι μου. Όχι άθελά μου, όπως κάθε άνθρωπος που πέφτει σε ατέρμονη αεργία κάθε λίγο. Αντίθετα τις προσκαλώ γιατί είναι ίσως η λύτρωσή μου από το να επιστρέφω στην θύμησή της. Είναι ένα είδος κάθαρσης. Άλλοι πνίγουν την θλίψη τους με το ποτό και την βύθιση στον εαυτό τους, εγώ την αποβάλλω. Προς στιγμήν βέβαια, γιατί η θλίψη είναι σαν τις εποχές. Έρχεται και φεύγει. 

Λένε πως οι άνθρωποι είναι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας επειδή προσαρμόζονται. Το πιστεύω αυτό. Κάποια στιγμή θα προσαρμοστώ και θα αποδεχτώ το ότι δεν είμαστε πλέον μαζί. Θα ανοίξω την πόρτα στους δαίμονες της αμηχανίας και θα τους καλωσορίσω. Αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι το στάδιο της προσαρμογής. 

Σηκώθηκα και έφτιαξα ένα καφέ. Ίσως με τονώσει λίγο.  Το ψυγείο μου γεμάτο, το στομάχι μου σαν μπαλόνι έτοιμο να σκάσει αλλά το μέσα μου είναι κρύο, άδειο και ψυχρό. Γύρισα και κοίταξα το σαλόνι και για μια στιγμή είδα μια σιλουέτα στον τοίχο. Δεν μπορούσα να διακρίνω αν ήταν η Σοφία. Η σιλουέτα χαμογέλασε. Μα το χαμόγελο ήταν δικό της! Τι μου συμβαίνει; Μήπως να ρίξω λίγο ουίσκι στη βόμβα καφεΐνης που πίνω για να καθαρίσει το μάτι μου; Αναζήτησα φευγαλέα την εποχή που χωρίς καφέ είχα όλη την ενέργεια του κόσμου. 

Θυμάμαι πολύ τα μαθητικά μου χρόνια όταν δεν είμαι καλά. Νιώθω ότι από τότε που έγινα φοιτητής έχασα κάτι από τον παλιό μου εαυτό. Θες την αντοχή, την απλή μου σκέψη ή την όρεξη; Νοσταλγώ τον μικρό ανέμελο κάφρο που ήμουν κάποτε. Το πανεπιστήμιο φταίει που με έκανε σοβαροφανή, με κύφωση και υπερβολικά σκεπτόμενο. Εγκλωβισμένος μέσα σε ένα σώμα που δεν το προσέχω, με ένα μυαλό δικτάτορα και μια ψυχή μέγαιρα. 

Έπιασα ξανά το κινητό μου. Είδα το καταφατικό της μήνυμα για τη βόλτα μας. Ήταν όντως αυτό που ήθελα; Αν με ρωτούσες αγαπητέ αναγνώστη πριν από δύο ώρες θα σου έλεγα το μεγαλύτερο “ναι”. Αλλά τώρα αμφιταλαντεύομαι. Από τη μια η Σκύλλα, η μετάνοια. Θα με κάνει κομμάτια, θα αφήσει τα απομεινάρια μου μέσα σε τοίχους παρέα με το ποτό, τη μοναξιά, τον Nick Cave. Από την άλλη η Χάρυβδη, η αποτυχία. Θα με καταπιεί και θα με ξεβράσει χωρίς αισθήματα, χωρίς υπόσταση. 

Κοίταξα πάλι προς το μέρος όπου είδα τη σιλουέτα. Ο καλόγηρος που στεκόταν εκεί με επανέφερε στην πραγματικότητα. Όμως η πραγματικότητα δεν κρύβει οπτασίες ούτε παρακρούσεις. Η πραγματικότητα μας καλεί. Σήκωσα το κινητό μου με αρκετή αυτοπεποίθηση. Έγραψα “ στις 16:00 είναι καλά; Μην μας κυνηγάει και η αστυνομία! ”

Μα καλά τι ηλίθιος που είμαι; Με τέτοιες τούμπες και χιλιοειπωμένα αστεία θα την προσεγγίσω;  Γιατί πάντα κάνω τον παλιάτσο για να κερδίσω την προσοχή; Γέλασα πικρά. 

“Είμαι χαμένος”, σκέφτηκα. Η ώρα 15:30. Προλαβαίνω να ζωγραφίσω κάτι μέχρι να βρεθούμε. Μπα, σίγουρα θα ζωγραφίσω κάτι γιατί η υπερένταση που προσφέρει ο καφές r δεν φεύγει. Ίσως της το κάνω δώρο. Το πρώτο βήμα.

Σοφία

Γιατί; Γιατί τώρα; Στριφογυρίζω στο κρεβάτι και με μια γρήγορη μου κίνηση καταλήγω μπρούμυτα να μυρίζω το μαξιλάρι μου, που ακόμα έχει τη μυρωδιά των φρεσκολουσμένων μαλλιών μου. Αυτή η μυρωδιά είναι τόσο ωραία. Η μυρωδιά της μαμάς μου. Φορούσε αυτό το σαμπουάν πάντα. Σε αυτό το κρεβάτι με φιλούσε για καληνύχτα τόσο γλυκά και τρυφερά, με την χαρακτηριστική μυρωδιά της που πλέον έχω τυπωμένη στο μυαλό μου. Αυτή η ασφάλεια και η σιγουριά που νιώθω είναι εξαιτίας της.

Γυρίζω πίσω, ανάσκελα τώρα. Κοιτάω το ταβάνι και παρατηρώ τα μπιμπικάκια που το καλύπτουν. Τόσο λευκό και καθαρό εκτός από τη γωνία  δίπλα στην ντουλάπα, έχει μούχλα από τότε που πρώτο μπήκα σε αυτό το σπίτι. Κάνεις δεν μπήκε στον κόπο να την καθαρίσει ή να την σκεπάσει με μία νέα στρώση βαφής· είμαι σχεδόν σίγουρη πως δε θα το κάνω ούτε εγώ. 

Γιατί τώρα να συμβεί αυτό με τη Νεφέλη; Αν μου έλεγε κάποιος μία εβδομάδα νωρίτερα ότι θα ξαναβρισκόμασταν μετά από τόσο καιρό που έχουμε σπάσει, δε θα τον πίστευα. Αν έπειτα μου έλεγε ότι θα μιλούσα και με τον Αντρέα από την κατασκήνωση, θα πίστευα πως  λέει  ασυναρτησίες. 

Νόμιζα πως η Νεφέλη είχε φύγει από την πόλη. Πόσο ωραία πέρασα χθες. Θυμήθηκα πόσο σαγηνευτική μπορεί να γίνει μαζί μου. Την αναζητώ στη σκέψη μου, της χαϊδεύω τα μαλλιά και τη φιλάω και σήμερα στο μυαλό μου. 

Στο ίδιο μονοπάτι θα συναντηθώ με τον Αντρέα. Δεν ξέρω τις προθέσεις του. Όμως, δε θα ταλανίσω τη σκέψη μου με αβέβαιες υποθέσεις. Θα δείξει από μόνο του το πράγμα. Εξάλλου, εγώ είμαι μπερδεμένη όπως πάντα.    

Γυρίζω πλευρό. Αντικρίζω τη δίφυλλη ξεθωριασμένη από το φως ντουλάπα που πάει ασορτί με την φανερή πολυκαιρία που υποδηλώνεται από την γωνία του ταβανιού. Τους φαντάζομαι τοποθετημένους στα φύλλα της να κοιτιούνται αντικριστά. Προσπαθώ να καταλάβω αν το κοίταγμά τους είναι μίσους, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο, μου φαντάζει κάπως ερωτικό.   

Έχω μεγαλώσει από τότε, έχω αλλάξει από την κατασκήνωση. Ο Αντρέας δεν το ξέρει αυτό. Αυτή θα είναι η έκπληξη που του κρύβω. Απλώνω το χέρι μου και τραβάω το πάπλωμα για να σκεπαστώ καλύτερα. Νιώθω μία ζεστασιά που έρχεται σε αντίθεση με το χιονισμένο τοπίο έξω από το παράθυρο μου. Η σκέψη μου, πλέον ήσυχη, αφήνει το σώμα μου να χαλαρώσει και επιτέλους κοιμάμαι. 

Ανδρέας: Πέτρος Γαβριηλίδης,

Σοφία : Λευτέρης Ζαφειρίδης

Artwork: Λευτέρης Ζαφειρίδης