Καρποί τυλιγμένοι με γάζες και ψεύτικα νύχια

Τα απογεύματα του καλοκαιριού τα λεωφορεία δεν μπορούν παρά να γεμίσουν με ανθρώπους που φεύγουν, με ανθρώπους που έρχονται μεγάλες κυρίες με μικρά παιδιά στα χέρια και μικρά παιδιά με μεγάλες κυρίες χέρι χέρι. Κάπου μέσα στο σχεδόν  πορτοκάλι από τον ήλιο θάλαμο του λεωφορείου ήσουν εσύ. Το κορίτσι με τα τυλιγμένα από γάζες στον καρπό χέρια και το ψεύτικο βαμμένο νύχι. Ήσουν φυσικά άψογα ντυμένη, με το καλοκαίρι να έχει αφήσει ίχνη σε όλο σου το σώμα, τα καστανά σου μαλλιά  προσεκτικά πιασμένα γλιστρούσαν πίσω ως την μέση σου, εκεί όπου το κιτρινωπό φόρεμα σου φώτιζε τα πρόσωπα όλων αυτών που κατάφεραν να ζήσουν μόνο την ζωή που δεν ονειρεύτηκαν. Οι γάζες κάλυπταν φυσικά τον καρπό σου με περίσσια αυστηρότητα, και με σαφές μήνυμα ύστατης έκκλησης για προσοχή. Ένα μήνυμα πιθανώς τροφοδοτούμενο από την εφηβική σου φύση, από τις ορμόνες που εμπόδιζαν τον κόσμο να δει το φως στα καστανά σου μάτια. Ο εαυτός μου ο ώριμος σε έγδυνε με την επίμονη ματιά του, πώς είναι δυνατόν είπα να ζητάει προσοχή από κάτι τόσο μακάβριο, πώς είναι δυνατόν να κυκλοφορεί χαρούμενη έξω ενώ δεν ήθελε άλλο από εμάς. Ωστόσο όπως κάθε έφηβος, αναπόφευκτα, είχα ξεχάσει. Όπως κάθε άνθρωπος, είχα ξεχάσει. Όταν όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου, όταν όλα ουρλιάζουν “δεν ανήκεις εδώ” και όταν το σώμα και το μυαλό σου ψάχνουν κάθε πιθανή χαραμάδα για να αποδράσουν από τον κομφορμισμό των άλλων, των ξένων. Τότε ναι, τότε νομίζω πως σε… Η στάση σου φτάνει, χάνεσαι μέσα στο πλήθος.

Εύχομαι να μεγαλώσεις, εύχομαι κάποια ημέρα να μεγαλώσουμε και οι δύο...

Artwork: Στέφανος Αντωνιάδης