Οι γυναίκες της ζωής μας

Ποιες είναι οι γυναίκες της ζωής μας; Είναι οι μανάδες μας, με τα λάθη και τα σωστά τους, που ήταν εκεί στην πρώτη μέρα μας στο σχολείο, που σε κάθε επιτυχία και σε κάθε στραβοπάτημα περίμεναν με μία αγκαλιά για να τα κάνουν όλα καλύτερα, που μας τηγανίζουν πατάτες επειδή σιχαινόμαστε τις μπάμιες. Οι γιαγιάδες, που βλέπαμε τις Κυριακές και μας έδιναν 20 ευρώ για να πάρουμε μία σοκολάτα και που περνούσαν τα καλοκαίρια τους βλέποντας μεξικάνικα σήριαλ μαζί με την πεντάχρονη εκδοχή μας, που αδυνατούσε να καταλάβει γιατί το στόμα της Κορίνας της αγριόγατας ποτέ δε συμβάδιζε με αυτά που έλεγε. Οι θείες, οι ξαδέρφες που έλεγαν τα ναι στα όχι των γονιών, που τα Χριστούγεννα είχαμε τη δικιά μας ξεχωριστή ημέρα για βόλτες, κάλαντα και φαγητά και που δεν έλειπαν από τις σχολικές γιορτές για να μας δουν να λέμε το ίδιο χιλιοειπωμένο ποίημα ή να παίζουμε φάλτσα “Τα παιδιά του Πειραιά” στο αρμόνιο. Αλλά που έδιναν το χειροκρότημα τους κάθε φορά στο τέλος. Που αργότερα, όταν έκαναν εμάς ξαδέρφες και θείες, μάθαμε όλοι μαζί να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη, να διαδεχόμαστε η μία τον ρόλο της άλλης καθώς μεγαλώνουμε μαζί. 

Οι δασκάλες, αυτές που μας έμαθαν να έχουμε τη δικιά μας φωνή, να μη σταματάμε μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας και να μη συμβιβαζόμαστε, να μην υποτιμούμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας. Ακόμη κι αυτές που έδιναν έμφαση στο πως να είσαι καλό κορίτσι, καλή νοικοκυρά κι όχι καλός άνθρωπος εν γένει, που το μήκος της φούστας μας έλεγε περισσότερα για εμάς από ότι οι πράξεις μας, θέλω να πιστεύω ότι μας έμαθαν τι δεν πρέπει να γίνουμε. 

Όλες μας οι φίλες, οι παιδικές, οι εφηβικές, οι φοιτητικές, οι τυχαίες, που μαζί μάθαμε τι σημαίνει γυναικεία αλληλεγγύη μέσα από κάθε εύκολη και δύσκολη στιγμή, από κάθε χαρά και καβγά,  που ακόμα κι αν δεν μιλάμε πια, η καθεμία με τον τρόπο της έχει στιγματίσει κι έχει στιγματιστεί. Που η καθεμία είχε τις δικές της πτυχές, τα δικά της σκοτάδια αλλά και το δικό της μοναδικό φως, αυτό για το οποίο την αγαπάμε στο τέλος της ημέρας. Αλλά κυρίως αυτές με τις οποίες μοιραστήκαμε δάκρυα χαράς και λύπης και ονειρευόμαστε να μεγαλώσουμε τις κόρες μας παρέα. 

Όλες αυτές κι άλλες τόσες, που έχουμε δει σε ταινίες, που έχουμε μάθει γι’ αυτές από τα βιβλία, που με τα τραγούδια τους μεγαλώσαμε και τα καλοκαίρια τις αναζητούμε σε live. Αυτές είναι οι γυναίκες της ζωής μας.

Artork: Μερόπη Γκαβογιάννη