Ομαδικές Εργασίες
Ξεκινώντας από την παιδική ηλικία, όλοι μας, λίγο-πολύ, ερχόμαστε σε επαφή με την έννοια της ομαδικής εργασίας, ή αλλιώς project. Για τους λίγους ΗΜΜΥ λοιπόν, που είναι αποκομμένοι σε έναν δικό τους κόσμο, ας πούμε ότι ομαδικές εργασίες είναι όσες απαιτούν δύο τουλάχιστον άτομα να συνεργαστούν.
Οι μαθητές, όντας μικροί, δεν καταλαβαίνουν τη σοβαρότητα και το στόχο του μαθήματος του project. Επειδή το θεωρούν «ώρα του παιδιού», η δουλειά καταλήγει να βγαίνει από τα δύο-τρία κορόιδα της ομάδας και να μη γίνεται διάλογος και συνεργασία, που ήταν και το αρχικό μέλημα.
Έχοντας αυτά κατά νου και περνώντας στο πανεπιστήμιο, έρχεται η στιγμή που πρέπει να συνεργαστείς με άτομα που δεν γνώριζες μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, με άτομα με εντελώς διαφορετική οπτική, με άτομα με διαφορετικό υπόβαθρο, με άτομα με περισσότερη άποψη απ’ όση χρειάζεται.
Μπορώ να δώσω πολλούς χαρακτηρισμούς για τα άτομα που θα συναντήσεις, με τα οποία, μάλιστα, θα πρέπει να συνεργαστείς, ξεπερνώντας όλα τα προβλήματα, ώστε να προκύψει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Πώς να προκύψει όμως; Πώς; Όταν δεν μπορείς να πεις την άποψή σου, γιατί θα γυρίσει όλη η ομάδα να σε κοιτάξει με ύφος «δεν είσαι σοβαρός τώρα». Και το ξέρουμε όλοι αυτό. Θα είναι τόσο έντονα τα μάτια τους, λες και πρόκειται να διαπεράσουν την ψυχή σου. Σαν να σε θεωρούν χαζό που τόλμησες και σκέφτηκες κάτι τέτοιο.
Αυτό θα χαραχτεί για την υπόλοιπη μέρα στο μυαλό σου και θα ξεκινήσεις να ξεσπάς σε οποιονδήποτε, πέρα από την ομάδα. Θα αρχίσεις να τσακώνεσαι με οικογένεια που πήραν να πουν ένα γεια, με φίλους που σε σκέφτηκαν να βγείτε, με όλους εκτός από την πέτρα του σκανδάλου, γιατί προφανώς θες να κρατήσεις καλές σχέσεις μαζί τους, αφού θα συνεχίσετε να είστε ομάδα.
Όχι βρε αδερφέ, θα κάτσεις να ακούσεις και την αποψάρα μου και μετά θα επιχειρηματολογήσεις για την αντίθετη άποψη. Δεν θα μου ρίχνεις απλά ένα βλέμμα και μετά θα με γειώνεις έτσι.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι με την παρέα τους κάνουν καλύτερη εργασία από ότι με έναν άγνωστο. ΛΑΘΟΣ! Εννοείται πως δεν σε νοιάζει να τσακωθείς, να βριστείς και να μην ξαναμιλήσεις με έναν άγνωστο, σε αντίθεση με την παρέα σου. Βέβαια, η παρέα θα παρεξηγηθεί αν τους πεις ότι δεν θες να δουλέψετε μαζί γιατί δεν ταιριάζετε “εργασιακά”. Στην τελική, δεν χρειάζεται κιόλας.
Υπάρχουν σίγουρα και οι περιπτώσεις που κυλούν ομαλά όλα, και με την παρέα και με την εργασία, αλλά εκεί έρχονται οι τρίτοι φίλοι, να ακούσουν όλο το θάψιμο μεταξύ της ομάδας. Βέβαια, κουτσά στραβά, αυτό το ξεπερνάς. Όταν, όμως, άτομα από την ομάδα λένε, λένε, λένε ότι θα κάνουν το μερίδιό τους και καταλήγεις δύο μέρες πριν την παράδοση να μην έχεις τίποτα, ε εκεί υπάρχει πρόβλημα. Εκεί αξίζει να παραδώσεις χωρίς το όνομά τους ή απλά να μην τους έχεις την επόμενη φορά μαζί σε εργασία.
Από την άλλη πλευρά έρχονται οι ίδιοι οι καθηγητές να σου διδάξουν τη συλλογικότητα, με το να τσακώνονται μπροστά σου ή να δημιουργούν διχόνοιες σε ολόκληρη τη σχολή, Αλλά, αυτά δεν σε αφορούν. Το θέμα είναι ότι δεν μπαίνουν στον κόπο να διορθώσουν παραπάνω, ατομικές, εργασίες. Εξάλλου, εσύ έχεις το πρόβλημα και δεν μπορείς να συνεργαστείς με τα άλλα παιδάκια. Ψάχνοντας, λοιπόν, ομάδα μετά το πρώτο χρόνο φοίτησης, τα πράγματα είναι δύσκολα. Έχουν ξεχωρίσει οι “καλοί” φοιτητές, που είναι σε κλίκες, και έχουν μείνει αυτοί που δυσκολεύονται με τις ομάδες. Σίγουρα δεν θες να διαλέξεις κάποιον από αυτούς! Άρα, που καταλήγουμε;
Μόνο σου δεν σε αφήνουν να κάνεις εργασία, με την παρέα σου δεν μπορείς γιατί θα τσακωθείς, με τους ξένους δεν θες στην τελική γιατί και θα βγει ένα κακό αποτέλεσμα και θα τσακωθείτε. Περνάνε, λοιπόν, έτσι δημιουργικά πέντε χρόνια από τη ζωή σου και καταλήγεις να κάνεις μόνος σου διπλωματική (για τους αρχιτέκτονες πολλές φορές και διάλεξη), χωρίς να έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου.
Artwork: Λευτέρης Ζαφειρίδης
