Ζεστές δυάδες

Θα μπορούσαμε να βρούμε πολλά ουσιαστικά που θα ταίριαζαν δίπλα στο επίθετο ζεστός-η-ο. Κάποια από αυτά δημιουργούν δυάδες που κάνουν την καρδιά μας να σκιρτά,  δυάδες που είναι αδιάφορες και άλλες που  επιφυλάσσουν εκπλήξεις. Έτσι το επίθετο ζεστός και ο αριθμός δύο θεωρώ ότι ταιριάζουν απόλυτα. 

Αν και έχω διάφορες θεωρίες για τους αριθμούς, όπως ας πούμε για το τρία, που είναι ο μαγικός αριθμός των ραντεβού, των ατόμων σε παρέα, του χρονικού περιθωρίου που πρέπει να αφήνεις. Τρία δευτερόλεπτα, τρία λεπτά, τρεις ώρες, αλλά είναι και ιδανικό για αποστάσεις γιατί το ένα μέτρο είναι κοντά και τον βλέπεις , το δύο τόσο, όσο να πονάει αλλά στο τρία ξέρεις ότι μπορείς να γυρίσεις από την άλλη. 

Αντίστοιχα το δύο αν ήταν λέξη θα ήταν το  ζεστός, αν ήταν ρόφημα θα ήταν σοκολάτα και αν ήταν χρώμα θα ήταν κίτρινο. Γιατί δύο είναι τα ζευγάρια με κάλτσες, δύο είναι οι Ρόδες του ποδηλάτου, δύο είναι η λέξεις που μας κάνουν να καρδιοχτυπούμε “έρχομαι τώρα”.

Όπως είπαμε στην αρχή, το μόνο που με φέρνει στα ίσια μου όταν δεν είμαι καλά είναι μια ζεστή σοκολάτα. Ίσως και να μην το είπαμε στην αρχή, αλλά εδώ θα ήθελα να προσθέσω ότι μου αρέσουν και οι ζέστες βόλτες, οι ζεστές αγκαλιές και οτιδήποτε είναι ζεστό, όπως τα ζεστά χαμόγελα, οι ζεστοί άνθρωποι… Γιατί στην τελική τι ζητάμε όλοι; Κάτι να μας ζεστάνει. 

Και εδώ επιβεβαιώνω την θεωρία μου ότι το ζεστό πάει σε δυάδες.

Η ενέργεια του ανακυκλώνεται, δεν χάνεται ποτέ γιατί αυτή την δυναμική έχουν οι ζέστες  δυάδες. Φτιάχτηκαν για να ταιριάζουν απόλυτα και δεν μπορεί να τις σπάσεις. Ωστόσο, η μία κάλτσα χάθηκε στο πλυντήριο, η μία  ρόδα έσκασε, είμαι δύο λεπτά μακριά αλλά δεν φτάνω ποτέ - δεν σε φτάνω ποτέ.

Μου αρέσει να βρίσκομαι σε μέρη γεμάτα κόσμο, τα σώματα εκπέμπουν ζεστή ενέργεια και σας ανέφερα πολλάκις πόσο αγαπώ τα ζεστά συναισθήματα, πόσο μου αρέσει να χάνομαι σε γεμάτες αγκαλιές να συζητάω μέχρι της δύο το βράδυ, να κάνω μια βόλτα το μεσημέρι και όλα αυτά κρύβουν μέσα τους θαλπωρή και ίσως μια στάλα αγάπης. Και καθώς θα έψαχνα τον ιδανικό τρόπο να κλείσω αυτό το κείμενο, σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει. Λένε κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά τι γίνεται με τα τέλη; 

Αναρωτήθηκα και κάπως, έτσι από τις ζεστές δυάδες περνάω στα δύσκολα τέλη και αποφασίζω να αφιερωθώ και σε αυτά. Να βρω τι αριθμός είναι, τι χρώμα έχουν και τι μουσική τους ταιριάζει. Ξέρω ήδη ότι ταιριάζουν με την λέξη δύσκολος, αλλά όχι, δεν θέλω να υπάρχει μόνο η άσχημη κατάληξη και η δημιουργία δύσφορων συναισθημάτων. 

Τα τέλη μπορούν σίγουρα να είναι κινηματογραφικά, ανεκπλήρωτα και μηδενικά γιατί στο χρόνο δεν προσδιορίζονται. Δεν έχουν όρια και σε τοποθεσία δεν χωράνε. Τέλος είναι η σκηνή με εμένα και εσένα στο πάρκο, τέλος είναι το ηλιοβασίλεμα που βλέπουμε από το καλοκαιρινό μπαλκόνι μας, τέλος είναι να σε χαιρετάω καθώς απομακρύνεσαι για να πας σε μια καινούργια αρχή. 

Όπως ανέφερα, το τέλος ισούται με μηδέν αλλά όπως μου έχουν πει να μην γίνομαι απόλυτη, αποφασίζω έτσι αυθαίρετα να αντιστοιχίσω το τέλος και με το δύο (που είναι ζεστό) και έτσι ένα τέλος μπορεί να είναι μια ζεστή αρχή. Μια ζεστή αρχή σε ένα ανακαινισμένο σπίτι, μια ζεστή βόλτα στην αρχή του δρόμου, ένα ζεστό χαμόγελο για το ξεκίνημα, ένα φιλί για καληνύχτα και ένα φιλί για καλημέρα.

Και επειδή το μηδέν μπορεί να ισούται με τίποτα αλλά και με άπειρα... Άπειρα συναισθήματα, άπειρα κλάματα, άπειρα χαμόγελα και σίγουρα δίπλα στο άπειρα μπορούμε να μετρήσουμε πολλές λέξεις. Έτσι και τα τέλη, όπως και το “ζεστός”, συνδέονται με τα άπειρα συναισθήματα ευφορίας που μπορούν να μας δημιουργούν. Και κάπου εδώ, δεν θα γράψω για τέλος ούτε για αρχή, αλλά για αυτό που με φέρνει στα ίσια μου όταν δεν είμαι καλά και είναι τα ζεστά τέλη.

Artwork: Σπυριδούλα Μπουλιώτα